Lunken kalkun
Sitronen Miles Davis skal pressast for siste drope.
Jazz
Miles
Davis:
Rubberband
Miles Davis, trompet og tangentinstrument + varierande besetning
Warner Records R2 599464
Alt månader før han gjekk i studio og spelte inn The Man with The Horn i juni 1980 (etter ein pause på fem år frå musikken) gjekk det rykte om at Miles Davis var i studio i Chicago og jobba med Robert Irving III, Randy Hall, Felton Crews og Vincent Wilburn. Tittellåten og «Shout» kom med på plata, men det kan knapt seiast at desse spora heva kvaliteten på ei heller svak utgjeving. Fem–seks år seinare var Miles attende i Chicago og spelte inn musikk som gjekk under namnet The Rubberband Sessions. I staden for å fullføra dette arbeidet, gav Davis ut Tutu.
Svulstig
Heilt til no har dette materialet frå seinhaustes 1985 vore ukjent. Etter å ha lytta til Rubberband eit halvt dusin gonger, kan vi trygt slå fast at musikksoga ikkje ville vore fattigare om denne plata aldri kom ut. Davis spelar utruleg mykje, om ikkje alltid like velformulert. På tampen av «Paradis» blir det direkte pinleg dårleg. Både «Time after Time» og «Human Nature» har den ekstremt kjenslevare fraseringa til Davis i ei musikalsk innpakking som framhevar desse fraseringskvalitetane. På denne plata er det det motsette som gjeld. Det meste er platt og svulstig. Det heile blir ikkje betre av at ein har «modernisert» lydbiletet og lagt på vokalspor for å gjera musikken meir 2019.
Spekulasjon
Sjølvsagt finst her stunder der musikken funkar. Både «See I See» og «The Wrinkle» høyrest ut som hyggelege jamsessionar, og her kjenner ein at Davis samhandlar med musikarane, men alt dette er gjort betre på andre plater han spelte inn i same periode. Skal ein finna rasjonelle grunnar til å gje ut denne plata, må ein sjå på botnlinja til ymse rekneskapar. Musikken gjev ikkje svar.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
Miles
Davis:
Rubberband
Miles Davis, trompet og tangentinstrument + varierande besetning
Warner Records R2 599464
Alt månader før han gjekk i studio og spelte inn The Man with The Horn i juni 1980 (etter ein pause på fem år frå musikken) gjekk det rykte om at Miles Davis var i studio i Chicago og jobba med Robert Irving III, Randy Hall, Felton Crews og Vincent Wilburn. Tittellåten og «Shout» kom med på plata, men det kan knapt seiast at desse spora heva kvaliteten på ei heller svak utgjeving. Fem–seks år seinare var Miles attende i Chicago og spelte inn musikk som gjekk under namnet The Rubberband Sessions. I staden for å fullføra dette arbeidet, gav Davis ut Tutu.
Svulstig
Heilt til no har dette materialet frå seinhaustes 1985 vore ukjent. Etter å ha lytta til Rubberband eit halvt dusin gonger, kan vi trygt slå fast at musikksoga ikkje ville vore fattigare om denne plata aldri kom ut. Davis spelar utruleg mykje, om ikkje alltid like velformulert. På tampen av «Paradis» blir det direkte pinleg dårleg. Både «Time after Time» og «Human Nature» har den ekstremt kjenslevare fraseringa til Davis i ei musikalsk innpakking som framhevar desse fraseringskvalitetane. På denne plata er det det motsette som gjeld. Det meste er platt og svulstig. Det heile blir ikkje betre av at ein har «modernisert» lydbiletet og lagt på vokalspor for å gjera musikken meir 2019.
Spekulasjon
Sjølvsagt finst her stunder der musikken funkar. Både «See I See» og «The Wrinkle» høyrest ut som hyggelege jamsessionar, og her kjenner ein at Davis samhandlar med musikarane, men alt dette er gjort betre på andre plater han spelte inn i same periode. Skal ein finna rasjonelle grunnar til å gje ut denne plata, må ein sjå på botnlinja til ymse rekneskapar. Musikken gjev ikkje svar.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Eirik Holmøyvik har trekt seg trekt seg som forskingsleiar ved Det juridiske fakultet i Bergen.
Foto: Kim E. Andreassen / UiB
Israel-boikott splittar akademia
Jussprofessor Eirik Holmøyvik prøvde å få omgjort vedtaket om Israel-boikott ved Det juridiske fakultetet i Bergen, men vart røysta ned. No har han trekt seg som forskingsleiar ved fakultetet.
Lite mat: Det er ikkje mykje mat å spore i 17. mai-biletarkivet til NTB, men Andrea (2) har iallfall fått is. Hurra!
Foto: Per Løchen /NTB
Mat på nasjonaldagen
Kva bør vi ete i dag om vi lèt årstida styre menyen?
Papiravisa