Luftig sentimentalitet
The Longest Road On Earth er ein to timar lang interaktiv indiepopmusikkteiknefilm.
Dyremenneske.
Førre veke dukka den heller harry musikkspelhybriden Of Bird And Cage opp, og torsdag denne veka blei det visuelle, interaktive indiealbumet The Longest Road On Earth lansert. Sistnemnde er utvikla av det uavhengige Madrid-baserte studioet Brainwash Gang og har songaren og låtskrivaren Beícoli som frontfigur.
Beícoli har ei ven stemme som kling godt både med den akustiske, americana-inspirerte instrumenteringa og dei elektroniske pop- og trip hop-aktige arrangementa. Medan dei tjuefire songane vert spelte av på rekke og rad, trer lyttaren/ spelaren inn i rollene som forskjellige dyremenneske i kvardagslege situasjonar framstilt med ein nostalgisk, todimensjonal, pikselert svartkvittstil.
I Of Bird And Cage var spel og musikk gjensidig distraherande, og det var like greitt, sidan både musikken og historia var svake. Musikken i The Longest Road, derimot, er kompetent. Få av låtane er særleg originale, men til gjengjeld fungerer det enkle, kvasi-interaktive visuelle narrativet godt i samspel med musikken.
For underteikna ville musikken åleine hatt liten appell, men det oppstår ein rørande resonans mellom bileta, musikken og lyrikken – sjølv når ukuleleklimpringa, dei opne kassegitarakkordane og den minimale perkusjonen blir så repeterande at mentaliteten min elles ville migrert.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
