Rock

Lucinda Williams:

Runnin’ Down a Dream: A Tribute to Tom Petty

Highway 20 Records / Border

«You wreck me», syng Lucinda Williams, «you break me in two», og sjeldan har vel den garva artisten høyrst råare ut, med ei røyst som raspar langt ned i hjarterøtene. Det er som det skal vere, og eg kjem til å tenkje på anekdoten gitarist Mike Campbell har fortalt om då Tom Petty skreiv låten, som opphavleg er å finne på albumet Wildflowers (1994). Opphavleg var tittelen «You Rock Me», til ein dag låtskrivaren dukka opp med den nye tittelen, og låten vart seg sjølv – heldigvis.

«You Wreck Me» er mellom tretten Petty-tolkingar på albumet Runnin’ Down a Dream: A Tribute to Tom Petty, som er første utgåve av seks i serien Lu’s Jukebox, der Williams og bandet framfører låtar av andre artistar.

Konsertopptak

Det dreier seg om konsertopptak, laga i eit studio i Nashville i fjor haust, som ein kunne kjøpe billettar til og få med seg på direkten på nettet. Delar av inntektene går til mindre klubbar og konsertsalar som slit alvorleg under pandemien – det var jo nett slike stader som var så viktige for Williams sjølv då ho vaks fram som artist.

Med unntak av «Louisiana Rain», henta frå Damn the Torpedoes (1979), og «Down South» frå Highway Companion (2006), er alt låtmaterialet på Runnin’ Down a Dream henta frå 1980- og 1990-åra, med to låtar frå Southern Accents (1985), tre frå Full Moon Fever (1989), tre frå Wildflowers og ein frå Echo (1999). Williams løftar dessutan også fram «Gainesville», opphavleg skriven for Echo, men først utgitt for tre år sidan. Med er også ein låt ho har skrive til Petty, «Stolen Moments».

Det passar akkurat denne Petty-lyttaren godt, sjølv om det ikkje er vanskeleg å sjå at utvalet like godt kunne ha vore eit heilt anna. Williams maktar uansett å få fram at Petty var ein framifrå låtskrivar, ja, kanskje endå betre enn det mange trur. Det er ikkje lenge sidan Wildflowers kom ut i ei forseggjord nyutgåve, og då eg lytta til denne, fekk det meg til å leite fram både platene Williams dreg fram, og andre. Pettys katalog held seg godt.

Rufsete

Å høyre veteranen Williams gjere Petty er ei god påminning om dette, og også om kva som bur i songane, som er framførte ganske rufsete og rett fram, slik uttrykket også var på Good Souls Better Angels, plata ho gav ut i fjor. Særleg oppstår det noko nytt med orda til Petty når dei kjem til oss gjennom røysta til Williams, anten det no gjeld sørstatsproblematikken som er så sentral i songar som «Rebel» og «Southern Accents», eller det standhaftige som bur i rockehiten «Won’t Back Down».

Tidvis kunne platene til Petty i 1980- og 1990-åra også vere pakka inn i ein omfattande lydproduksjon. Her er dei strippa til det pønkete beinet av 68-åringen Williams. Eg ser fram til å høyre kva som dukkar opp i Lucindas jukeboks framover.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.