Rock

Rustin
Man:

Clockdust

Domino

Ein sjeldan gong dukkar ein neologisme opp i ein tittel og er resonant nok til at ein vert nyfiken på kva som skjuler seg bak nyordet. Kva er eigentleg «klokkestøv»? Ikkje veit eg, men assosiasjonane eg får, passar i alle fall perfekt til musikken eg høyrer når eg lyttar til Clockdust, det nye albumet frå Rustin Man.

Då Mark Hollis gjekk bort for eit års tid sidan, var tidlegare bandkollega i Talk Talk, bassisten Paul Wells, raskt ute med å minnast det han kalla «eit musikalsk geni» i sosiale medium. Tilfellet ville til at Wells, som har laga musikk under artistnamnet Rustin Man, sjølv var plateaktuell med Drift Code akkurat på denne tida.

Då hadde det gått 17 år sidan Wells platedebuterte som Rustin Man, med Out Of Season, som han laga saman med Beth Gibbons (Portishead). «Folk trur det kjekkaste med å gi ut plate er å få ho ut», sa Wells i eit intervju, «men det beste med å lage plater er faktisk det å lage dei.» På Drift Code, som han tok seg god tid med å få slik han ville, spela han alle instrument sjølv.

Kresen kontroll

Når Clockdust no er her, har det berre gått eit år sidan sist Rustin Man var plateaktuell, og grunnen til at det ikkje tok meir tid denne gongen, er enkel: Det nye albumet inneheld materiale frå dei same opptaka som Drift Code gjorde.

Det dreier seg likevel om to ulike songkrinsar, utvikla parallelt. Komposisjonane på Drift Code komponerte Wells med ein elektrisk gitar i hendene, og vidareutvikla dei lagvis, med arrangement som gjorde dei ganske tettpakka lydleg.

Songane på Clockdust er strammare i strukturen, men har også meir rom i seg. Dei høyrest ut som dei stammar frå ei anna tid, ikkje minst fordi Wells har bestemt seg for å leite fram i ein popsamanheng kuriøse instrument som eufonium, kokoriko og okónkolo. Musikken ber preg av at Wells har kresen, kreativ kontroll over alle ledd i produksjonen, som komponist, arrangør og realisatør – høyr berre den ulne, smått sjøsjuke instrumentalen «Rubicon Song», til dømes, som ikkje liknar noko anna eg har høyrt i det siste.

Nostalgisk grunntone

Eg er neppe åleine om å tenkje at mang ein filmskapar ville ha lengta etter å gjere bruk av «Rubicon Song», og det kjem ikkje som noka overrasking at Wells har late seg inspirere av gamle filmar i arbeidet med Clockdust. Med si markante tematisering av korleis fortid og notid blandar seg saman i måten vi menneske erfarer tid på, ber albumet også i seg ein nostalgisk grunntone som vedvarer dei ni songane gjennom.

Ein song som opningssporet «Carousel Days» er dessutan umiskjenneleg britisk, både i dei dialektale undertonane i ei rusten røyst som ofte minner om Bowie, og i den melankolske messingblåsaren som får utfalde seg i eit midtparti. Fleire av songane på Clockdust rommar stemningar som ein vender tilbake til og oppdagar noko nytt i kvar gong. Gåtefulle «Night In The Evening» er eit godt døme – i løpet av vel sju minutt opnar det seg ei kontrastrik verd av ord og tonar som likevel aldri mistar den indre samanhengen. Sist eg høyrde noko så fascinerande, må vel ha vore då nett Bowie sleppte låten «Blackstar».

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.