JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

Musikk

Kid A forever!

Rick Simpson feirar 20 år med Radioheads Kid A.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Rick Simpson har med seg musikarane Dave Whitford, James Allsopp, Will Glaser og Tori Freestone på albumet.

Rick Simpson har med seg musikarane Dave Whitford, James Allsopp, Will Glaser og Tori Freestone på albumet.

Foto: Paul J. Need

Rick Simpson har med seg musikarane Dave Whitford, James Allsopp, Will Glaser og Tori Freestone på albumet.

Rick Simpson har med seg musikarane Dave Whitford, James Allsopp, Will Glaser og Tori Freestone på albumet.

Foto: Paul J. Need

2668
20201106
2668
20201106

Jazz

Rick
Simpson:

Everything All of the Time: Kid A Revisited

Whirlwind

Jazzpianistar som tolkar rockeband, er ikkje noko nytt, men ikkje mange tek det så langt som London-baserte Rick Simpson, som like godt har laga ei heilt eiga, ny utgåve av heile Radioheads Kid A (2000) i høve albumets 20-årsjubileum.

Simpson fortalde for nokre veker sidan blekka Jazzwise at bakgrunnen for utgivinga var ei konsertframføring av albumet i London-klubben Vortex. Saman med eit knippe musikarar frå heimbyen gjekk han inn i plata med ope sinn. «Idioteque», til dømes, er for ein ny komposisjon å rekne, med berre restar att frå originalen.

Maktkritikk

Ei fri haldning passar godt, for det frigjerande potensialet i Kid A går djupare og breiare enn ein skulle tru. Ikkje berre peikte plata ut ei ny retning for rockemusikken, hevda Daphne Brooks i The Guardian for nokre veker sidan – Kid A spegla også radikal «black art» ved å mane fram nye rom å søkje tilflukt i, i ei fiendtleg verd: «It might sound absurd if judging by their slightly awkward, extremely white appearance, but I have long heard a strange and beautiful Blackness in Radiohead.» I bandets musikk høyrer Brooks motstand, futurisme og maktkritikk, og denne miksen, saman med bandets omfamning av jazzen og andre revolusjonære «black musical forms», vart for første gong verkeleg tydeleg på Kid A.

Mellom fleire døme Brooks løftar fram, er bruken av brass på «The National Anthem», som får henne til å tenkje på både Art Ensemble of Chicago og Charles Mingus, og vidare på jazzpianisten Robert Glaspers tolkingar av Radiohead-låtar. Og kva høyrer vel betre heime på eit imaginært lydspor til Ralph Ellisons Invisible Man (1952) enn «How to Disappear Completely»? Brooks’ vesle essay får meg til å høyre Kid A på nytt.

Kakofonisk

Det gjer også Simpsons album. Kid A var den første plata eg melde i Dag og Tid, over ei heil avisside ein fredag i oktober for tjue år sidan, der eg insisterte på at lesaren måtte lytte til heile dette verket i ein jafs, og konkluderte med at vi hadde fått «alt vi kan vente av eit album». Det står eg fast ved, to tiår seinare.

Når eg no sit her og lyttar til Simpson og gjengens versjon av «The National Anthem», der pianisten herja såpass med eit steingammalt Steinway at teknikaren i studioet vart smått nervøs, kjennest det som om jubileet er som det skal vere. No som den gong munnar låten ut i det kakofoniske, i ei feiring av den overskridande rørsla både Daphne Brooks, eg og så mange andre kunne finne oss heime i. Det er noko, det.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Jazz

Rick
Simpson:

Everything All of the Time: Kid A Revisited

Whirlwind

Jazzpianistar som tolkar rockeband, er ikkje noko nytt, men ikkje mange tek det så langt som London-baserte Rick Simpson, som like godt har laga ei heilt eiga, ny utgåve av heile Radioheads Kid A (2000) i høve albumets 20-årsjubileum.

Simpson fortalde for nokre veker sidan blekka Jazzwise at bakgrunnen for utgivinga var ei konsertframføring av albumet i London-klubben Vortex. Saman med eit knippe musikarar frå heimbyen gjekk han inn i plata med ope sinn. «Idioteque», til dømes, er for ein ny komposisjon å rekne, med berre restar att frå originalen.

Maktkritikk

Ei fri haldning passar godt, for det frigjerande potensialet i Kid A går djupare og breiare enn ein skulle tru. Ikkje berre peikte plata ut ei ny retning for rockemusikken, hevda Daphne Brooks i The Guardian for nokre veker sidan – Kid A spegla også radikal «black art» ved å mane fram nye rom å søkje tilflukt i, i ei fiendtleg verd: «It might sound absurd if judging by their slightly awkward, extremely white appearance, but I have long heard a strange and beautiful Blackness in Radiohead.» I bandets musikk høyrer Brooks motstand, futurisme og maktkritikk, og denne miksen, saman med bandets omfamning av jazzen og andre revolusjonære «black musical forms», vart for første gong verkeleg tydeleg på Kid A.

Mellom fleire døme Brooks løftar fram, er bruken av brass på «The National Anthem», som får henne til å tenkje på både Art Ensemble of Chicago og Charles Mingus, og vidare på jazzpianisten Robert Glaspers tolkingar av Radiohead-låtar. Og kva høyrer vel betre heime på eit imaginært lydspor til Ralph Ellisons Invisible Man (1952) enn «How to Disappear Completely»? Brooks’ vesle essay får meg til å høyre Kid A på nytt.

Kakofonisk

Det gjer også Simpsons album. Kid A var den første plata eg melde i Dag og Tid, over ei heil avisside ein fredag i oktober for tjue år sidan, der eg insisterte på at lesaren måtte lytte til heile dette verket i ein jafs, og konkluderte med at vi hadde fått «alt vi kan vente av eit album». Det står eg fast ved, to tiår seinare.

Når eg no sit her og lyttar til Simpson og gjengens versjon av «The National Anthem», der pianisten herja såpass med eit steingammalt Steinway at teknikaren i studioet vart smått nervøs, kjennest det som om jubileet er som det skal vere. No som den gong munnar låten ut i det kakofoniske, i ei feiring av den overskridande rørsla både Daphne Brooks, eg og så mange andre kunne finne oss heime i. Det er noko, det.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Den dårlege kommuneøkonomien gjer det krevjande for kommunane å levere helse- og omsorgstenester, ifølge ein rapport frå KS.

Den dårlege kommuneøkonomien gjer det krevjande for kommunane å levere helse- og omsorgstenester, ifølge ein rapport frå KS.

Foto: Gorm Kallestad / NTB

Ordskifte

Skal unge funksjonshemma tilbake til institusjonane?

IdaHauge Dignes
Den dårlege kommuneøkonomien gjer det krevjande for kommunane å levere helse- og omsorgstenester, ifølge ein rapport frå KS.

Den dårlege kommuneøkonomien gjer det krevjande for kommunane å levere helse- og omsorgstenester, ifølge ein rapport frå KS.

Foto: Gorm Kallestad / NTB

Ordskifte

Skal unge funksjonshemma tilbake til institusjonane?

IdaHauge Dignes
Cecilie Grundt med Vigleik Storaas, David Andersson og Fredrik Villmow.

Cecilie Grundt med Vigleik Storaas, David Andersson og Fredrik Villmow.

Foto: Sigbjørn Berven

MusikkMeldingar
Lars Mossefinn

Solide røter

Cecilie Grundt har sett saman eit lojalt lyttande band.

Eivind Trædal har sete i Oslo bystyre for MDG sidan 2015. I vår kom det fram at han stiller seg til disposisjon for stortingslista til MDG.

Eivind Trædal har sete i Oslo bystyre for MDG sidan 2015. I vår kom det fram at han stiller seg til disposisjon for stortingslista til MDG.

Foto: Cappelen Damm

BokMeldingar
Gjermund BakkeliHaga

Den tunge kampen mot bileufori

Eivind Trædal viser fram politikkens fallitt på transportfeltet i boka På ville veier.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Jim Watson / AFP / NTB

Samfunn

Trump ord for ord

Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.

Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Foto: Pxhere.com

Frå matfatetKunnskap

Olivenolje

Jomfruer veit visst ikkje alltid å ta seg betalt.

Siri Helle
Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Foto: Pxhere.com

Frå matfatetKunnskap

Olivenolje

Jomfruer veit visst ikkje alltid å ta seg betalt.

Siri Helle

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis