Konsert

Ry Cooder

Notodden Bluesfestival

Sam Gendel. Merk deg namnet, for då publikum forlét Ry Cooders konsert på Notodden Bluesfestival, summa det om saksofonisten både høgt og lågt. Ingen hadde høyrt noko som heilt likna før.

Gendel tok fleire av songane i uventa retningar og gjorde kvelden til eit aldri så lite sonisk eventyr. Den eksperimentelle gløden stod seg godt til Cooders trygge og pålitelege soliditet. I det heile har gitaristen sett saman eit fabelaktig band til årets omfattande turné, der ikkje minst vokaltrioen The HamilTones spelar ei sentral rolle – det kan ikkje vere mange gonger det har vore kora så fint på Notodden, eller nokon annan plass, for den del.

Framifrå

Cooder har ikkje gjesta landet sidan 1992, då han kom til Kalvøyafestivalen med bandprosjektet Little Village. Konserten på Notodden Bluesfestival var sommarens einaste i Europa. Det dreidde seg altså om litt av eit skup, og fleire kom langvegs frå for å høyre Cooder og bandet.

Eg vil ikkje tru mange angra på det. Konserten var framifrå. Den einaste utfordringa låg i skvalderet som prega bakre del av salen, rundt sitjetribunen, som diverre fekk området til å høyrast ut som eit øltelt. For festivalen var det nok godt med publikumsrekord denne kvelden, men det var tydeleg at lydnivået på samtalane i rommet fekk Cooder til å kutte inn på den akustiske delen av låtlista si. På sparket bestemte han seg for å droppe «Jesus and Woody», som han har framført åleine med akustisk gitar på nesten alle konsertane så langt i år.

Herleg frekk

Det årsferske, svært vitale albumet The Prodigal Son stod sentralt i kveldens repertoar – fem av dei femten songane var henta derfrå. Cooders versjon av gospellåten «Straight Street» (Pilgrim Travelers) er mellom favorittane mine i 2018 og vart nydeleg framført tidleg i settet, ikkje minst takka vere The HamilTones. Cooders unike evne til å gjere ein religiøs tone til treffande, høgaktuell samfunnskritikk var også tydeleg i tolkinga av «You Must Unload» (Blind Alfreed Reed, 1927), eit av nøkkelspora på The Prodigal Son, som elegant fekk gli over i «Jesus on the Main Line». Det er herleg når Ry er frekk mot dei som fortener det.

Plass til klassikarar frå Cooder-repertoaret var det også, som opningssporet «Alimony» frå debutalbumet frå 1970, og heile fire av songane han tok med på eit av albuma han har nådd breiast ut med, nemleg Bop Till You Drop (1979) – då han drog i gang Elvis-låten «Little Sister» (Doc Pomus og Mort Shurman) song folk i salen med.

Heldigvis var det også plass til gitaristen Cooder, som boltra seg på ei rekkje gitarar og fleire gonger overdøyvde summinga i salen med ruvande, jordfesta soloar. Har du høve til å høyre han i ein konsertsal i Europa seinare i haust, kast ikkje bort sjansen.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.