Ikkje diskriminer Sildajazz
Sildajazzen har vore prygelknabe blant jazzfestivalane.
Festivalsjef Andreas Risanger Meland.
Foto: Tommy Neverdal
KOMMENTAR
Henning Kvitnes ord «evig eies kun et dårlig rykte» passar presist på Sildajazz. I dei rette krinsane blei Sildajazz oppfatta som ein gigantisk gatefest i kommunal regi. Sogene om «bøgens» herjingar var mange. Både musikarar, tilskiparar og kulturbyråkratar med postadresse aust for langfjella heldt i alle år liv i denne myten om at musikken på Sildajazz hadde spesielt magre vilkår.
Underteikna var i ein 30-årsperiode på så å seia kvar einaste norske jazzfestival. Med sjølvsyn kunne eg sjå at Sildajazz ikkje var denne verstingen som mytologien ville ha det til. Børs og katedral finn ein i ei god blanding på dei fleste store jazzfestivalar.
Sildajazzgrunnleggjar og festivalleiar i 18 år Gunnar Jæger kom med ei utblåsing i Stavanger Aftenblad i eit avskjedsintervju 11. august 2004: «Jeg kan ikke se hva som er så mye bedre med jazzfestivalene i Kongsberg og Molde enn vår egen. Vi kan presentere et musikalsk og kunstnerisk program som går langt utenpå dem begge. Likevel blir vi tilgodesett med 300.000 kroner, mens de andre får millionbeløp, sier Jæger noe bittert, men Sildajazz-veteranen vil ikke dvele lenge ved slike tapte slag når sola steiker og småbåtene fyller Smedasundet, klar for å konsumere musikk og glede.»
Sjølv om etterfølgjaren til Jæger, Bjarne Dankel, har opplevd at tilskotet frå Norsk kulturråd har auka frå dei nemnde 300.000 i 2004 til 750.000 16 år seinare, står poenget til Jæger seg etter alle desse åra.
Den nye festivalleiaren, Andreas Risanger Meland, har eit godt rykte i kulturpolitiske krinsar. Han har etablert og drive det velrenommerte plateselskapet Hubro. 2021-festivalen provar at han har eit godt grep om programmeringa. Det er ikkje lenger grunn til å diskriminera Sildajazz på kulturbudsjetta.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilansjournalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
KOMMENTAR
Henning Kvitnes ord «evig eies kun et dårlig rykte» passar presist på Sildajazz. I dei rette krinsane blei Sildajazz oppfatta som ein gigantisk gatefest i kommunal regi. Sogene om «bøgens» herjingar var mange. Både musikarar, tilskiparar og kulturbyråkratar med postadresse aust for langfjella heldt i alle år liv i denne myten om at musikken på Sildajazz hadde spesielt magre vilkår.
Underteikna var i ein 30-årsperiode på så å seia kvar einaste norske jazzfestival. Med sjølvsyn kunne eg sjå at Sildajazz ikkje var denne verstingen som mytologien ville ha det til. Børs og katedral finn ein i ei god blanding på dei fleste store jazzfestivalar.
Sildajazzgrunnleggjar og festivalleiar i 18 år Gunnar Jæger kom med ei utblåsing i Stavanger Aftenblad i eit avskjedsintervju 11. august 2004: «Jeg kan ikke se hva som er så mye bedre med jazzfestivalene i Kongsberg og Molde enn vår egen. Vi kan presentere et musikalsk og kunstnerisk program som går langt utenpå dem begge. Likevel blir vi tilgodesett med 300.000 kroner, mens de andre får millionbeløp, sier Jæger noe bittert, men Sildajazz-veteranen vil ikke dvele lenge ved slike tapte slag når sola steiker og småbåtene fyller Smedasundet, klar for å konsumere musikk og glede.»
Sjølv om etterfølgjaren til Jæger, Bjarne Dankel, har opplevd at tilskotet frå Norsk kulturråd har auka frå dei nemnde 300.000 i 2004 til 750.000 16 år seinare, står poenget til Jæger seg etter alle desse åra.
Den nye festivalleiaren, Andreas Risanger Meland, har eit godt rykte i kulturpolitiske krinsar. Han har etablert og drive det velrenommerte plateselskapet Hubro. 2021-festivalen provar at han har eit godt grep om programmeringa. Det er ikkje lenger grunn til å diskriminera Sildajazz på kulturbudsjetta.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilansjournalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Mange vil nok finne ein feil på dette biletet. Men la meg forklare.
Foto: Dagfinn Nordbø
«Mange vil miste munn og mæle når eg slår frampå om kvitlauk i fårikålen.»
Kate Winslet spelar tittelrolla i ei sann historie om den banebrytande fotografen Lee Miller, som forlét eit glamorøst liv som modell for å dokumentera andre verdskrigen.
Foto: Filmweb.no
Det andre blikket
Den formeltru filmen om fotografen Lee Miller gjev eit velkome blikk på krig og kjønn.
Tormod Haugland, frå Radøy i Hordaland, forfattardebuterte som 32-åring og har sidan gitt ut ei lang rekke romanar, noveller, dikt og dramatikk.
Foto: Helge Skodvin
Livets dropar
Hauglands fabel pendlar mellom draum og røynd.
«Moren» blir løfta på plass utanfor Munch-museet i 2022.
Foto: Heiko Junge / NTB
Hvor original er «Moren» foran Munchmuseet?
Anna Fesun, «Guds moder», gjev «magisk hjelp» til hjelpelause og medvitslause ukrainarar – mot eit verdsleg vederlag.
Krig og psyke
Det er vanskeleg å vite om den nye «sigersplanen» som president Zelenskyj nyleg varsla, er ein verkeleg sigersplan eller berre ein ny freistnad på å kurere tungsinn i det ukrainske samfunnet.
Papiravisa