Historisk Stan Getz
Det gneistrar av samspelet mellom Stan Getz og Roy Haynes.
Jazz
The
Stan Getz
Quartet:
Getz at
The Gate
Stan Getz, tenorsaks; Steve Kuhn, piano; John Neves, bass; Roy Haynes, trommer.VERVE B0029739-02
Ny kunnskap dukkar støtt og stadig opp, og soga må skrivast om, så også med jazzsoga – i dette tilfellet kapittelet om saksofonisten Stan Getz. I januar 1961 kom Getz attende til USA etter tre år i «eksil» i København. Han kontakta bassisten Scott LaFaro, og sistnemnde sette saman ein trio som etter kvart skulle omfatta Kuhn og Haynes i tillegg til han sjølv. Det siste dette bandet gjorde var ein konsert på Newport tre dagar før LaFaro døydde i ei bilulukke 6. juli.
John Neves tok plassen til LaFaro, og Getz gjorde to innspelingar med bandet dette året. Konserten på The Village Gate 26. november hadde det gått gjetord om, men først no kan ein høyra kva som gjekk føre seg denne haustkvelden på den legendariske New York-klubben. At bandet skulle låta så friskt og samspelt, hadde ein kanskje ikkje våga å vona på, men dette er altså året før Getz gav seg sambaen i vald, og han serverer den eine solistiske godbiten etter den andre – ofte i raskt tempo med Roy Haynes jagande bak. Heile kvartetten læt strålande, men aksen Getz–Haynes er noko for seg sjølv.
På dei to CD-ane er det mykje kjent for Getz-fans, men her er også låtar han berre har gjort på denne plata. Størstedelen av repertoaret er i medium eller raskt tempo. Det er ein fryd å høyra dei krystallklare ideane koma som perler på ei snor i låtar som «Airegin» og «It’s Alright with Me». Jazzåret 1961 har fått ein tilvekst å rekna med.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
The
Stan Getz
Quartet:
Getz at
The Gate
Stan Getz, tenorsaks; Steve Kuhn, piano; John Neves, bass; Roy Haynes, trommer.VERVE B0029739-02
Ny kunnskap dukkar støtt og stadig opp, og soga må skrivast om, så også med jazzsoga – i dette tilfellet kapittelet om saksofonisten Stan Getz. I januar 1961 kom Getz attende til USA etter tre år i «eksil» i København. Han kontakta bassisten Scott LaFaro, og sistnemnde sette saman ein trio som etter kvart skulle omfatta Kuhn og Haynes i tillegg til han sjølv. Det siste dette bandet gjorde var ein konsert på Newport tre dagar før LaFaro døydde i ei bilulukke 6. juli.
John Neves tok plassen til LaFaro, og Getz gjorde to innspelingar med bandet dette året. Konserten på The Village Gate 26. november hadde det gått gjetord om, men først no kan ein høyra kva som gjekk føre seg denne haustkvelden på den legendariske New York-klubben. At bandet skulle låta så friskt og samspelt, hadde ein kanskje ikkje våga å vona på, men dette er altså året før Getz gav seg sambaen i vald, og han serverer den eine solistiske godbiten etter den andre – ofte i raskt tempo med Roy Haynes jagande bak. Heile kvartetten læt strålande, men aksen Getz–Haynes er noko for seg sjølv.
På dei to CD-ane er det mykje kjent for Getz-fans, men her er også låtar han berre har gjort på denne plata. Størstedelen av repertoaret er i medium eller raskt tempo. Det er ein fryd å høyra dei krystallklare ideane koma som perler på ei snor i låtar som «Airegin» og «It’s Alright with Me». Jazzåret 1961 har fått ein tilvekst å rekna med.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Keith Jarrett har med seg bassisten Gary Peacock og trommeslagaren Paul Motian.
Foto: Anne Colavito / Arne Reimer / Jimmy Katz / ECM
Peiskos på første klasse
Keith Jarrett byr på fleire perler frå Deer Head Inn.
Små-ulovleg: Godtet er smått, men er denne reklamen retta mot små eller store menneske? Det kan få alt å seie dersom ei ny forskrift vert vedteken.
Foto: Cornelius Poppe / NTB
«Om høyringsinnspela frå Helsedirektoratet vert inkluderte, risikerer ein å kriminalisere heilt vanleg mat.»
To unge mormonmisjonærar, søster Paxton (Sophie Thatcher) og søster Barnes (Chloe East), blir tvinga til å setje trua si på prøve i møtet med herr Reed (Hugh Grant).
Foto: Ymer Media
«Mange av skrekkfilmane no til dags liknar meir på filmar frå syttitalet»
I tillegg til å vere forfattar er Kristina Leganger Iversen også litteraturvitar, samfunnsdebattant og omsetjar.
Foto: Sara Olivia Sanderud
Nedslåande sanning
Kristina Leganger Iversen leverer eit grundig studium av noko som burde vere opplagt for fleire.
Teikning: May Linn Clement
Papiravisa