Rock

Bill
Callahan:

Shepherd in a Sheepskin Vest

Drag City

Ei av dei mange små, vedunderlege opplevingane som følgjer med når ein lyttar til Shepherd in a Sheepskin Vest, det nye albumet frå Bill Callahan, er å verte mint om at dei beste songane endå kan romme dei frekkaste metaforane (eller similane, for å vere heilt presis).

Då songpoeten vender seg til «Angela» i låten med same namn, heiter det: «Angela, like motel curtains we never really met.»

Biletet er til å forstå for alle som har opplevt kor uregjerlege gardinene kan vere i eit halvdårleg hotellrom, og det har saktens denne artisten gjort nokre gonger ­– det har han sunge om før.

Nyfunnen ro

Tida går som kjent fort, og det har faktisk gått eit heilt tiår sidan eg først vart merksam på Callahan, då han gav ut strålande Sometimes I Wish We Were an Eagle (2009). Apocalypse (2011) følgde ei innsirkling av artistens heimland, der det ugløymelege nøkkelsporet «America» stod sentralt, med ekko av ein eksaltert Walt Whitman og ein melankolsk Allen Ginsberg: «You are so grand and golden, oh I wish I was deep in America tonight», song Callahan lengtande frå eit hotellrom i Australia, før han rista av seg følgjande linje: «Afghanistan, Vietnam, Iran, Native America ­– America!»

Rennande vatn

Dream River (2013) var mindre orientert mot det storpolitiske enn som så, men gav snarare uttrykk for ei kjensle av nyfunnen ro og tilhøyrsle. Callahans store styrke er at han klarer å uttrykke noko som liknar ekstase på ein måte som både er inderleg og nøktern. «I have learned when things are beautiful to just keep on», heitte det i «Winter Road», eit avsluttande spor som har noko oppsummerande over seg.

Eg har tidlegare nemnt det rennande vatnet som eit passande motiv for Callahans estetikk, ikkje berre fordi han har ei stemme som går djupt nok til å nå elvebotnen, men fordi songane hans skrid fram i sitt eige tempo, finn si eiga lei og tidvis får noko utflytande og dvelande over seg. Det kan gjerne ta både seks, sju og åtte minutt å kome dit ein skal, utan at det er eit problem, snarare tvert om.

Difor vart eg først overraska då eg såg at Shepherd in a Sheepskin Vest faktisk er ei dobbelplate, med 20 songar, der 15 av desse klokkar inn på under fire minutt, og der ingen overstig fem minutt. Noko er altså annleis. Den underfundige humoren og skråblikket er langt frå borte, og songane tek vare på det vandrande gemyttet, sjølv innanfor avgrensa rammer. Påfallande er likevel ein avklart, heimsleg glød som fleire stader erstattar Callahans tidvis mørke eksistensialisme.

Seks år er lenge for ein produktiv artist som dette, men sidan Dream River har han gifta seg og fått ein gut – ei livsendring som også gjer seg gjeldande i songane. Dermed får vestlendingar som meg kose seg med ein maritim metafor mot slutten av Shepherd in a Sheepskin Vest, og denne gongen dreier det seg ikkje om ein simile: frå far til son heiter det ganske enkelt, i «Tugboats and Tumbleweeds»: «You’re my tugboat». Slepebåten har vi alle bruk for, frå tid til anna.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.