Rock

Kathleen Edwards:

Total Freedom

Dual Tone

Hundane søv, og frå glaset går det an å sjå fuglane på brettet. Treng ein noko meir? «No one to need», syng Kathleen Edwards, i første strofe i årets finaste song, «Birds on a Feeder», og roa senkar seg.

Men noko skrapar, sjølvsagt, idet gløden frå peiselden og natta som var, blandar seg med lyset frå morgonsola, reflektert i soveromsgolvet. Den andre gongen Edwards vender tilbake til refrenget og dei frigjerande orda «no one to need», legg ho til eit ord til, nærast kviskrande, nemleg «me»: «I got no one to need me.»

Suveren låtskrivar

Knapt nokon har vel betre skildra den særeigne spenninga mellom den stille triumfen som høyrer til kjensla av å klare seg på eiga hand, og den seigliva lengten etter ein annan, i ein song. Edwards er ein suveren låtskrivar, og røysta hennar, måten ho formidlar denne paradoksale fridomen på, festar seg.

«Birds on a Feeder» er berre eitt av fleire høgdepunkt på Total Freedom, det første albumet frå Edwards på åtte år. Voyageur, plata ho gav ut i 2012, er ei utgiving eg har vendt tilbake til igjen og igjen. Då ein Europa-turné vart varsla etter at albumet kom ut, og ein konsert i Bergen vart annonsert, var eg raskt ute med å skaffe meg billett. Men så kom kanselleringane, og etter kvart nyhenda om at Edwards etter ei djup krise hadde teke ein pause frå artistlivet – på ubestemt tid. Det vart stille, akkurat då det summa som mest, for Voyageur fekk av gode grunnar mange lyttarar.

Nyvunnen visdom

Etter at Voyageur vart lydsporet på ein lengre biltur for nokre somrar sidan, kom eg til å spørje meg sjølv kvar Edwards hadde vorte av. Etter å ha snubla litt rundt på nettet fann eg svaret: Ho hadde flytta til landsbyen Stittsville, utanfor heimbyen Ottawa, og opna ei lita kaffisjappe ho hadde gitt namnet «Quitters» (!). Eg sat der i passasjersetet og las om korleis ho sjølv svinga opp kaffi og slo av ein prat i sitt nye, trivelege liv, og konkluderte med at Voyageur kom til å verte det siste vi høyrde frå henne.

Det var det ikkje. Med Total Freedom er ho tilbake med alle sine kvalitetar intakt og med ein god dose nyvunnen visdom. Opningssongen «Glenfern» viser seg å vere ei varm og raus helsing til eksmannen, og ei fin skildring av ein periode i livet ein kanskje må komme på avstand frå for å kunne teikne eit balansert bilete av. Men denne forsonande gesten vert ikkje ståande åleine på Total Freedom, som også rommar dei konfrontasjonane eit usunt forhold kan tvinge fram, i songar som «Hard On Everyone» og avsluttande «Take It With You When You Go».

Eg er glad for at Kathleen Edwards fann vegen frå kaffisjappa og tilbake til platestudioet.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.