Frå flukt til leit
Det finst eit slektskap mellom dei nye platene til Weyes Blood og Drugdealer.
Weyes Blood er artistnamnet til Natalie Mering.
Foto: Kathryn Vetter Miller
Rock
Weyes Blood:
Titanic
Rising
Sub Pop
Rock
Drugdealer:
Raw
Honey
Mexican Summer
Då Natalie Mering skulle velje seg eit artistnamn, enda ho opp med tittelen til eit litterært storverk, nemleg sørstatsforfattaren Flannery O’Connors (1925–1964) første roman, Wise Blood (1952), om Hazel Motes, ein veteran som etter teneste i andre verdskrigen kjem tilbake til eit intenst religiøst Tennessee, berre for å finne vegen til sin eigen resolutte antireligiøsitet.
Eksistensiell grunntone
Mering, som voks opp i ein familie av atterfødd-kristne, mista sjølv trua, og kalla seg Weyes Bhlud då ho første gong steig opp på ein scene i ein alder av 16 år. Livssynsendringa førte med seg fridom og eit nytt tomrom, noko som utgjer eit av fleire tema på Titanic Rising, det framifrå nye albumet frå artisten som no kallar seg Weyes Blood.
I «Andromeda» rettar ho blikket mot himmelen og ser etter «something I may never find». Grunntonen på Titanic Rising er eksistensiell, men det musikalske uttrykket er forankra i ein vakker, velarrangert popmusikk med historiske røter både i den store songboka (Hoagy Carmichael vert ofte nemnd som ei inspirasjonskjelde), 1970-tals pop og 1980-talets eksperimentelle synthbruk, med pianoballaderi og flotte strykarar som kjernen. Her og der er Rufus Wainwright ein ganske openberr referanse, sjølv om dette likevel er noko heilt anna, når alt kjem til alt.
I ei scene i O’Connors Wise Blood vert Motes så forarga av eit skilt som varslar dommedag for alskens syndarar, at han stoppar bilen midt i vegen og vert sitjande og stire på det. Då ein hissig sjåfør bankar på ruta, seier Motes at han «ikkje har noko å flykte frå, fordi han heller ikkje trur på noko». Natalie Mering er ferdig med å flykte, men ikkje med å leite. «Give me something I can see», syng ho i «Something to Believe»: «something bigger and louder than the voices in me.» Titanic Rising høyrer til mellom årets sterkaste utgivingar.
Tradisjon og kvalitet
Weyes Blood dukkar også opp på ei anna plate eg har lytta mykje til dei siste vekene, Drugdealer-albumet Raw Honey, med ein skreddarsydd gjestevokal på sporet «Honey». Bak det lurvete artistnamnet skjuler Michael Collins seg, ein komponist og låtsmed med utsøkt sans for tradisjon og kvalitet, her med eit særleg blikk mot californisk rock frå midten av 1970-åra, ein gullalder det er fleire enn meg som stadig vender tilbake til, og som altså også er viktig for Natalie Mering.
Ho er ein av fleire songarar Collins har invitert inn i den mjuke, varme musikken på Raw Honey. Skal ein trekkje fram eit høgdepunkt, må det verte uimotståelege «Fools», ein av fleire songar her som sender tankane til Fleetwood Mac på sitt beste – ein referanse også Blood har nemnt i fleire intervju.
Det finst altså ein klar slektskap mellom utgivingane til Drugdealer og Weyes Blood denne våren, og begge er vel verde å lytte til, men Titanic Rising, som stikk djupare og går ut breiare, vil nok verte ståande sterkare i åra som kjem.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Weyes Blood:
Titanic
Rising
Sub Pop
Rock
Drugdealer:
Raw
Honey
Mexican Summer
Då Natalie Mering skulle velje seg eit artistnamn, enda ho opp med tittelen til eit litterært storverk, nemleg sørstatsforfattaren Flannery O’Connors (1925–1964) første roman, Wise Blood (1952), om Hazel Motes, ein veteran som etter teneste i andre verdskrigen kjem tilbake til eit intenst religiøst Tennessee, berre for å finne vegen til sin eigen resolutte antireligiøsitet.
Eksistensiell grunntone
Mering, som voks opp i ein familie av atterfødd-kristne, mista sjølv trua, og kalla seg Weyes Bhlud då ho første gong steig opp på ein scene i ein alder av 16 år. Livssynsendringa førte med seg fridom og eit nytt tomrom, noko som utgjer eit av fleire tema på Titanic Rising, det framifrå nye albumet frå artisten som no kallar seg Weyes Blood.
I «Andromeda» rettar ho blikket mot himmelen og ser etter «something I may never find». Grunntonen på Titanic Rising er eksistensiell, men det musikalske uttrykket er forankra i ein vakker, velarrangert popmusikk med historiske røter både i den store songboka (Hoagy Carmichael vert ofte nemnd som ei inspirasjonskjelde), 1970-tals pop og 1980-talets eksperimentelle synthbruk, med pianoballaderi og flotte strykarar som kjernen. Her og der er Rufus Wainwright ein ganske openberr referanse, sjølv om dette likevel er noko heilt anna, når alt kjem til alt.
I ei scene i O’Connors Wise Blood vert Motes så forarga av eit skilt som varslar dommedag for alskens syndarar, at han stoppar bilen midt i vegen og vert sitjande og stire på det. Då ein hissig sjåfør bankar på ruta, seier Motes at han «ikkje har noko å flykte frå, fordi han heller ikkje trur på noko». Natalie Mering er ferdig med å flykte, men ikkje med å leite. «Give me something I can see», syng ho i «Something to Believe»: «something bigger and louder than the voices in me.» Titanic Rising høyrer til mellom årets sterkaste utgivingar.
Tradisjon og kvalitet
Weyes Blood dukkar også opp på ei anna plate eg har lytta mykje til dei siste vekene, Drugdealer-albumet Raw Honey, med ein skreddarsydd gjestevokal på sporet «Honey». Bak det lurvete artistnamnet skjuler Michael Collins seg, ein komponist og låtsmed med utsøkt sans for tradisjon og kvalitet, her med eit særleg blikk mot californisk rock frå midten av 1970-åra, ein gullalder det er fleire enn meg som stadig vender tilbake til, og som altså også er viktig for Natalie Mering.
Ho er ein av fleire songarar Collins har invitert inn i den mjuke, varme musikken på Raw Honey. Skal ein trekkje fram eit høgdepunkt, må det verte uimotståelege «Fools», ein av fleire songar her som sender tankane til Fleetwood Mac på sitt beste – ein referanse også Blood har nemnt i fleire intervju.
Det finst altså ein klar slektskap mellom utgivingane til Drugdealer og Weyes Blood denne våren, og begge er vel verde å lytte til, men Titanic Rising, som stikk djupare og går ut breiare, vil nok verte ståande sterkare i åra som kjem.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement
«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.