JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

Musikk

Frå flukt til leit

Det finst eit slektskap mellom dei nye platene til Weyes Blood og Drugdealer.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Weyes Blood er artistnamnet til Natalie Mering.

Weyes Blood er artistnamnet til Natalie Mering.

Foto: Kathryn Vetter Miller

Weyes Blood er artistnamnet til Natalie Mering.

Weyes Blood er artistnamnet til Natalie Mering.

Foto: Kathryn Vetter Miller

3148
20190510
3148
20190510

Rock

Weyes Blood:

Titanic
Rising

Sub Pop

Rock

Drugdealer:

Raw
Honey

Mexican Summer

Då Natalie Mering skulle velje seg eit artistnamn, enda ho opp med tittelen til eit litterært storverk, nemleg sørstatsforfattaren Flannery O’Connors (1925–1964) første roman, Wise Blood (1952), om Hazel Motes, ein veteran som etter teneste i andre verdskrigen kjem tilbake til eit intenst religiøst Tennessee, berre for å finne vegen til sin eigen resolutte antireligiøsitet.

Eksistensiell grunntone

Mering, som voks opp i ein familie av atterfødd-kristne, mista sjølv trua, og kalla seg Weyes Bhlud då ho første gong steig opp på ein scene i ein alder av 16 år. Livssynsendringa førte med seg fridom og eit nytt tomrom, noko som utgjer eit av fleire tema på Titanic Rising, det framifrå nye albumet frå artisten som no kallar seg Weyes Blood.

I «Andromeda» rettar ho blikket mot himmelen og ser etter «something I may never find». Grunntonen på Titanic Rising er eksistensiell, men det musikalske uttrykket er forankra i ein vakker, velarrangert popmusikk med historiske røter både i den store songboka (Hoagy Carmichael vert ofte nemnd som ei inspirasjonskjelde), 1970-tals pop og 1980-talets eksperimentelle synthbruk, med pianoballaderi og flotte strykarar som kjernen. Her og der er Rufus Wainwright ein ganske openberr referanse, sjølv om dette likevel er noko heilt anna, når alt kjem til alt.

I ei scene i O’Connors Wise Blood vert Motes så forarga av eit skilt som varslar dommedag for alskens syndarar, at han stoppar bilen midt i vegen og vert sitjande og stire på det. Då ein hissig sjåfør bankar på ruta, seier Motes at han «ikkje har noko å flykte frå, fordi han heller ikkje trur på noko». Natalie Mering er ferdig med å flykte, men ikkje med å leite. «Give me something I can see», syng ho i «Something to Believe»: «something bigger and louder than the voices in meTitanic Rising høyrer til mellom årets sterkaste utgivingar.

Tradisjon og kvalitet

Weyes Blood dukkar også opp på ei anna plate eg har lytta mykje til dei siste vekene, Drugdealer-albumet Raw Honey, med ein skreddarsydd gjestevokal på sporet «Honey». Bak det lurvete artistnamnet skjuler Michael Collins seg, ein komponist og låtsmed med utsøkt sans for tradisjon og kvalitet, her med eit særleg blikk mot californisk rock frå midten av 1970-åra, ein gullalder det er fleire enn meg som stadig vender tilbake til, og som altså også er viktig for Natalie Mering.

Ho er ein av fleire songarar Collins har invitert inn i den mjuke, varme musikken på Raw Honey. Skal ein trekkje fram eit høgdepunkt, må det verte uimotståelege «Fools», ein av fleire songar her som sender tankane til Fleetwood Mac på sitt beste – ein referanse også Blood har nemnt i fleire intervju.

Det finst altså ein klar slektskap mellom utgivingane til Drugdealer og Weyes Blood denne våren, og begge er vel verde å lytte til, men Titanic Rising, som stikk djupare og går ut breiare, vil nok verte ståande sterkare i åra som kjem.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Rock

Weyes Blood:

Titanic
Rising

Sub Pop

Rock

Drugdealer:

Raw
Honey

Mexican Summer

Då Natalie Mering skulle velje seg eit artistnamn, enda ho opp med tittelen til eit litterært storverk, nemleg sørstatsforfattaren Flannery O’Connors (1925–1964) første roman, Wise Blood (1952), om Hazel Motes, ein veteran som etter teneste i andre verdskrigen kjem tilbake til eit intenst religiøst Tennessee, berre for å finne vegen til sin eigen resolutte antireligiøsitet.

Eksistensiell grunntone

Mering, som voks opp i ein familie av atterfødd-kristne, mista sjølv trua, og kalla seg Weyes Bhlud då ho første gong steig opp på ein scene i ein alder av 16 år. Livssynsendringa førte med seg fridom og eit nytt tomrom, noko som utgjer eit av fleire tema på Titanic Rising, det framifrå nye albumet frå artisten som no kallar seg Weyes Blood.

I «Andromeda» rettar ho blikket mot himmelen og ser etter «something I may never find». Grunntonen på Titanic Rising er eksistensiell, men det musikalske uttrykket er forankra i ein vakker, velarrangert popmusikk med historiske røter både i den store songboka (Hoagy Carmichael vert ofte nemnd som ei inspirasjonskjelde), 1970-tals pop og 1980-talets eksperimentelle synthbruk, med pianoballaderi og flotte strykarar som kjernen. Her og der er Rufus Wainwright ein ganske openberr referanse, sjølv om dette likevel er noko heilt anna, når alt kjem til alt.

I ei scene i O’Connors Wise Blood vert Motes så forarga av eit skilt som varslar dommedag for alskens syndarar, at han stoppar bilen midt i vegen og vert sitjande og stire på det. Då ein hissig sjåfør bankar på ruta, seier Motes at han «ikkje har noko å flykte frå, fordi han heller ikkje trur på noko». Natalie Mering er ferdig med å flykte, men ikkje med å leite. «Give me something I can see», syng ho i «Something to Believe»: «something bigger and louder than the voices in meTitanic Rising høyrer til mellom årets sterkaste utgivingar.

Tradisjon og kvalitet

Weyes Blood dukkar også opp på ei anna plate eg har lytta mykje til dei siste vekene, Drugdealer-albumet Raw Honey, med ein skreddarsydd gjestevokal på sporet «Honey». Bak det lurvete artistnamnet skjuler Michael Collins seg, ein komponist og låtsmed med utsøkt sans for tradisjon og kvalitet, her med eit særleg blikk mot californisk rock frå midten av 1970-åra, ein gullalder det er fleire enn meg som stadig vender tilbake til, og som altså også er viktig for Natalie Mering.

Ho er ein av fleire songarar Collins har invitert inn i den mjuke, varme musikken på Raw Honey. Skal ein trekkje fram eit høgdepunkt, må det verte uimotståelege «Fools», ein av fleire songar her som sender tankane til Fleetwood Mac på sitt beste – ein referanse også Blood har nemnt i fleire intervju.

Det finst altså ein klar slektskap mellom utgivingane til Drugdealer og Weyes Blood denne våren, og begge er vel verde å lytte til, men Titanic Rising, som stikk djupare og går ut breiare, vil nok verte ståande sterkare i åra som kjem.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Jim Watson / AFP / NTB

Samfunn

Trump ord for ord

Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Jim Watson / AFP / NTB

Samfunn

Trump ord for ord

Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.

Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.

Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.

Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss

BokMeldingar
Odd W. Surén

Orda mellom oss

Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.

Teikning: May LInn Clement

Ord om språkKunnskap
Kristin Fridtun

«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Foto: Ole Berg-Rusten / NTB

Samfunn
Eva Aalberg Undheim

Eit spørsmål om kontroll

I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt
Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis