Evangeliet etter vatnet

I «Water», eit av favorittdikta mine, heiter det: «If I were called in/ To construct a religion/ I should make use of water» (1954). Tankane gjekk til desse linene av Philip Larkin då eg sette meg ned og lytta til det nye, eksistensielt ladde albumet til Joe Henry – ein assosiasjon eg vil tru passar artisten godt.

Songane på The Gospel According To Water «kjem frå ein mørk stad», ifølgje Henry sjølv, i ei sedvanleg velartikulert pressemelding frå tidlegare i haust – «men dei er ikkje mørke av natur», la han til, «og dreier seg ikkje om omstenda som fekk meg til å oppdage dei».

Når han i kveld går på scenen på Los Angeles-klubben Largo, er han tilbake i rommet der han på ein konsert i midten av mai for første gong fortalde publikum om kreftdiagnosen han hadde fått. I siste halvdel av konserten framførte han nokre nye songar, og det er somme av desse som no ser dagens lys.

Dempa produksjon

The Gospel According To Water vart spelt inn i løpet av eit par–tre junidagar i sommar, og Henry hadde med seg sine næraste medmusikarar over ei årrekkje, i det som vart ein sparsam, dempa produksjon, der dei rette detaljane er avgjerande.

Sonen Levon Henry er med på tenorsaksofon og klarinett, og kler til dømes «Mule» med nydeleg spel på sistnemnte instrument – den vesle melodien som løftar songen, baserer seg visstnok på ein liten trudelutt Tony Trundle spelte på fele då dei først framførte låten ein kveld i County Clare under Joe Henrys irlandsopphald for vel eit år sidan. Andre sentrale namn på albumet er John Smith på akustisk gitar og Patrick Warren på tangentar.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare