Americana

Joe Henry:

The Gospel According To Water

earMUSIC

I «Water», eit av favorittdikta mine, heiter det: «If I were called in/ To construct a religion/ I should make use of water» (1954). Tankane gjekk til desse linene av Philip Larkin då eg sette meg ned og lytta til det nye, eksistensielt ladde albumet til Joe Henry – ein assosiasjon eg vil tru passar artisten godt.

Songane på The Gospel According To Water «kjem frå ein mørk stad», ifølgje Henry sjølv, i ei sedvanleg velartikulert pressemelding frå tidlegare i haust – «men dei er ikkje mørke av natur», la han til, «og dreier seg ikkje om omstenda som fekk meg til å oppdage dei».

Når han i kveld går på scenen på Los Angeles-klubben Largo, er han tilbake i rommet der han på ein konsert i midten av mai for første gong fortalde publikum om kreftdiagnosen han hadde fått. I siste halvdel av konserten framførte han nokre nye songar, og det er somme av desse som no ser dagens lys.

Dempa produksjon

The Gospel According To Water vart spelt inn i løpet av eit par–tre junidagar i sommar, og Henry hadde med seg sine næraste medmusikarar over ei årrekkje, i det som vart ein sparsam, dempa produksjon, der dei rette detaljane er avgjerande.

Sonen Levon Henry er med på tenorsaksofon og klarinett, og kler til dømes «Mule» med nydeleg spel på sistnemnte instrument – den vesle melodien som løftar songen, baserer seg visstnok på ein liten trudelutt Tony Trundle spelte på fele då dei først framførte låten ein kveld i County Clare under Joe Henrys irlandsopphald for vel eit år sidan. Andre sentrale namn på albumet er John Smith på akustisk gitar og Patrick Warren på tangentar.

Tweet for tweet

«Eg skriv ikkje kreftsongar», sa Joe Henry frå scenen på Largo i mai. Likevel ber fleire av låtane på dette nye albumet ei djupne i seg som ikkje er til å ta feil av, som opningssporet «Famine Walk», som Henry fekk ideen til då han vandra i det irske kystlandskapet, i fotspora til dei som gjekk bort under hungersnauda (1845–1849), og fekk auge på eit tre som voks vilt ut frå ein gammal ruin. Ein ganske rett fram metafor, fortel artisten i eit ferskt intervju med Billboard: «We’re only here for a brief time.»

Desse nye songane har kome ut drope for drope, eller tweet for tweet, for Henry har spurt vener om å introdusere kvar sine spor, noko dei har gjort med sjenerøse og naudsynt økonomiske vendingar dei siste dagane. Folk som Rosanne Cash, Lucinda Williams, Elvis Costello og John Prine, for å nemne nokre, har lovprist Henry som låtskrivar og komponist og delt kvar sine songar frå The Gospel According To Water med verda. Det er berre å stille seg i den celebre køen, rekkje ut handa til Joe Henry og gratulere med eit nytt strålande album, og ønskje han det beste der han er komen på livsreisa.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.