Americana

Amy Helm:

What The Flood Leaves Behind

BMG

Amy Helm har lenge vore ein artist å følgje med på, og på What The Flood Leaves Behind syng ho betre enn nokosinne. Somme lesarar vil nok kjenne til henne frå før, frå platene Didn’t It Rain (2015) eller This Too Shall Light (2018), eller frå bandprosjektet Ollabelle, eller frå vokalarbeid for artistar som Donald Fagen og Joan Osborne. Og nokre vil vite at ho er dottera til Levon Helm (1940–2012), som sat bak trommene og song i The Band. 

Multiinstrumentalist

Den nye plata er spelt inn i studioet far hennar bygde i Woodstock, i ein gammal låve, der han og husbandet inviterte til konsertar dei siste åra han levde. Amy Helm spela ei viktig rolle i desse Midnight Ramble-kveldane, og ho heldt fram med å arrangere dei etter at faren gjekk bort. I oktober i år kjem det ei (pandemiforsinka) spesialutgåve, då Helm og bandet skal feire det som ville ha vore Levon Helms 80-årsdag på låven.

Amy Helm har dermed vakse opp og inn i musikken, noko som medverkar til at ho er noko av ein multiinstrumentalist (gitar, mandolin, piano, trommer), med øyre for kva for rolle desse instrumenta kan spele i ein song.

Høyr berre på «Carry it Alone», med si finstemde musisering, eit av fleire høgdepunkt på What The Flood Leaves Behind, eller på blåsarane på «Calling Home» og «Breathing». Musikken plasserer seg elegant og treffsikkert i eit americanaterreng der folk, blues, soul og ikkje minst gospel kjem saman, med litt ulik tyngd frå song til song.

Lange liner

Helm trekkjer sjølv liner bakover, til slektsbakgrunn frå Arkansas, og det er ikkje fritt for at eg vert gripen av «Cotton and the Cain», med sine tydelege biografiske referansar, og sitt heilt nydelege, lyriske orgelspel, som garantert vil få fleire enn meg til å tenkje på nett The Bands Garth Hudson. Helm har framført songen på konsert nokre gonger opp gjennom åra. No var det på høg tid å få han ut på plate. 

Versjonen av «Are We Running Out of Love» (Daniel Norgren) høyrest med ein gong ut som ein radiohit, du vert gåande og nynne på songen etter at plata er ferdigspelt. Andre songar treng litt meir tid, men sit desto tyngre etterpå.

Albumet hentar tittelen frå det knallsterke opningssporet «Verse 23», der det heiter: «What the flood leaves behind is what we’ve got to make.» M.C. Taylor (Hiss Golden Messenger) skreiv songen for Helm og baserte teksten på ein av dei mest kjende salmane tilskrivne David, den med den fryktlause vandringa gjennom dødsskuggens dal. Med «Verse 23» er vi i eit anna landskap, men det er ikkje skuggefritt, det heller. Ein må byggje med det ein har, og det kan verte sterkt nok – slik er bodskapen frå Taylor og Helm.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.