Elektrisk og eklektisk stund
Vaporwave-veteran returnerer med fredsæl EP.
Elektronisk
musikk
Blank Banshee:
Metamorphosis
Hologram Bay
Den kanadiske artisten Patrick Driscoll, betre kjend som Blank Banshee, er blant dei mest kjende produsentane innan vaporwave. Han opererer med ein stil som gjerne blir kalla vaportrap, ein kombinasjon av vaporwave, ein sjanger som oppstod i internettkulturen rundt 2010, og trap, ein undersjanger av hiphop og dubstep som er spekka med umiskjenneleg suggererande, dundrande basstrommer.
Samanlikna med hans tre tidligare album, 0, 1 og Mega, som alle med god grunn kan reknast som klassikarar innan vaporwave, er EP-en Metamorphosis meir meditativ og ambientaktig i karakteren. Her er det mindre openberr sampling av nostalgisk populærkultur på gang – i Blank Banshees produksjon er snuttar lånte frå kjelder som Windows 95-oppstarten og teiknefilmar som Simpsons og Akira ofte lett gjenkjennelege – og låtane er korte.
Eller, alternativt, den eine låta er lang. Faktisk finst den digitale versjonen av Metamorphosis i to utgåver: ei som er delt opp i femten korte spor, og ei som berre består av eitt einaste enkeltspor på om lag atten minutt. Sidan digitale apparat ofte legg inn ein liten pause mellom spora, er den samanhengande utgåva tilrådeleg. Metamorphosis er nemleg eit eklektisk og skiftande stykke musikk, tydeleg inspirert av new age-synthmusikk, ymse folkemusikk frå både aust og vest, gamaldags dataspelmusikk og elektronisk dansemusikk av mange slag, som trass i den vide stilartssamanstillinga går i eitt på saumlaust, flytande, hugnadsgivande vis.
Rasmus Hungnes
Rasmus Hungnes er musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Elektronisk
musikk
Blank Banshee:
Metamorphosis
Hologram Bay
Den kanadiske artisten Patrick Driscoll, betre kjend som Blank Banshee, er blant dei mest kjende produsentane innan vaporwave. Han opererer med ein stil som gjerne blir kalla vaportrap, ein kombinasjon av vaporwave, ein sjanger som oppstod i internettkulturen rundt 2010, og trap, ein undersjanger av hiphop og dubstep som er spekka med umiskjenneleg suggererande, dundrande basstrommer.
Samanlikna med hans tre tidligare album, 0, 1 og Mega, som alle med god grunn kan reknast som klassikarar innan vaporwave, er EP-en Metamorphosis meir meditativ og ambientaktig i karakteren. Her er det mindre openberr sampling av nostalgisk populærkultur på gang – i Blank Banshees produksjon er snuttar lånte frå kjelder som Windows 95-oppstarten og teiknefilmar som Simpsons og Akira ofte lett gjenkjennelege – og låtane er korte.
Eller, alternativt, den eine låta er lang. Faktisk finst den digitale versjonen av Metamorphosis i to utgåver: ei som er delt opp i femten korte spor, og ei som berre består av eitt einaste enkeltspor på om lag atten minutt. Sidan digitale apparat ofte legg inn ein liten pause mellom spora, er den samanhengande utgåva tilrådeleg. Metamorphosis er nemleg eit eklektisk og skiftande stykke musikk, tydeleg inspirert av new age-synthmusikk, ymse folkemusikk frå både aust og vest, gamaldags dataspelmusikk og elektronisk dansemusikk av mange slag, som trass i den vide stilartssamanstillinga går i eitt på saumlaust, flytande, hugnadsgivande vis.
Rasmus Hungnes
Rasmus Hungnes er musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Mina Hadjian saman med Rune.
Foto: Norsk Filmdistribusjon
Von for verstingar
Dokumentaren til Kari Anne Moe er ei kjærleikserklæring til Mina Hadjian og fengselsfuglar.
Rapartist og skodespelar Benedicte Izabell Ekeland imponerer i monologen om Cassandra.
Foto: Stig Håvard Dirdal / Rogaland Teater
Ordflaum om meininga med livet
Måten rapartist Benedicte Izabell Ekeland framfører ein lang monolog på ei naken teaterscene på, er imponerande. Men kva snakkar ho om i nesten ein time?
L’arpa festante blei grunnlagt i München i 1983.
Foto: Günter Ludwig
Frankofil elan
L’arpa festante spelar best der det går fort.