Rock

Adrianne Lenker:

Songs

4AD / Playground

Rock

Adrianne Lenker:

Instrumentals

4AD / Playground

Frå tid til anna munnar ein song ut i eit ønske, og det vert ståande att og dirre i lufta, som ein ettertanke, slik tilfellet er med «dragon eyes», den nest siste songen på Adrianne Lenkers nye album Songs: «I just want a place with you/ I just want a place.»

Lenker plukkar på ein akustisk gitar og leverer orda med varsemd, og han etterlèt seg ei tvitydig kjensle av lengten etter tilhøyrsle – ikkje berre etter å vere saman, men kanskje like mykje etter staden der ein er saman. Songen har ein særleg resonans i desse dagar, av openberre grunnar.

Somme lesarar vil kjenne Lenker som ein av fire medlemmar i Big Thief, det Brooklyn-baserte indiebandet som kom saman i løpet av musikkstudiar ved Berklee College of Music, albumdebuterte med Masterpiece (2016), og har halde eit høgt aktivitetsnivå sidan – fjerdeplata Two Hands kom ut for ganske nøyaktig eit år sidan.

Virusfast

Då bandet var på turné i vår, måtte dei avbryte på grunn av det evinnelege viruset, og Lenker enda opp isolert i ei lita hytte, der ho brått var ganske så overlaten til seg sjølv. Teknikar Philip Weinrobe hjelpte henne med å gjere det eine rommet ho hadde, om til eit enkelt studio, og arbeidet med det som skulle verte Songs og Instrumentals tok til.

Det første lyttaren vil merke seg med dei to platene, er at dei tek vare på den nære stemninga dei vart til i. Den kviskrande, akustiske vellyden inviterer lyttaren inn i eit lite landskap, omgitt av eit større rett utanfor døra, nemleg eit fjellområde i New England. Eg les med forbløffing at opptaka er heilanaloge, eit estetisk val med ei rekkje medfølgjande utfordringar det nærast er vanskeleg å tenkje seg i vår heildigitale tid, der knapt nokon kreativ prosess (eller annan prosess, for den del) ikkje omfattar ein flimrande skjerm.

Dette har noko å seie for lyden på Songs og Instrumentals, men også for sjølve arbeidet med å gi musikken form. Alt musikken har, og til sjuande og sist treng, er Lenker og ein åttespors opptakar.

Intimt

Det er ein klisjé, men det er likevel ikkje til å komme utanom at lyttaren kjenner seg invitert rett inn i Lenkers rom. Kjensla av at dette er ei personleg utgiving vert berre forsterka av omslagskunsten, to måleri av bestemor hennar, Diane Lee, og det faktum at fleire av låtane på Songs med ope hjarte sirklar rundt eit kjærleiksbrot.

I denne intense nærleiken ligg styrken, men også ei naturleg avgrensing, for desse svært fokuserte platene er kompromisslaust intime og har også noko intendert lukka over seg, som gjer at eg vil tru somme lyttarar vil finne dei lett klaustrofobiske, og miste tolmodet, særleg med dei to lange spora på Instrumentals. Kanskje er også dette grunnen til at platene for denne lyttaren for alltid vil bere i seg eit minne om pandemitida. Musikken er nær, og på sitt vis vernebudd, og kjem til oss frå eit menneske som har spissa kreativiteten i brå isolasjon, og som gir uttrykk for lengten etter ein stad å vere saman.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.