Rock

Phoebe
Bridgers:

Punisher

Secretly Group/Playground

«Tre klikk og eg er heime», syng Phoebe Bridgers i «I Know The End», ei nær skildring av konfliktfylt heimlengt. Frå ein eller annan lite sjarmerande del av Texas tillèt artisten seg å late att auga og fantasere seg bort. Og når ho ein gong kjem heim, syng ho, kjem det til å ende som det brukar: «I’ll get up and lay back down/ Romanticize the quiet life/ There’s no place like my room.»

Songen er mindre enn tre klikk unna om du vil ta ein lytt, for Bridgers framførte ein fin versjon på Pitchforks Instagram i april, nett frå sitt eige rom, med ei potteplante hengande i bakgrunnen. «I’ll find a new place to be from», heiter det mot slutten av songen, som fekk preg av å tone ut i ei tid der kollektiv isolasjon sette sitt avtrykk på alt.

Framifrå låtskrivar

«I Know The End» er utstyrt med ein verkeleg utsøkt tekst, og etter å ha lytta til Punisher, det nye albumet songen høyrer heime på, har eg forstått at Bridgers rett og slett er ein av sin generasjons fremste låtskrivarar. I eit større portrettintervju den framifrå musikkskribenten Amanda Petrusich gjorde med henne for The New Yorker i mai, fortel Bridgers kor hardt ho arbeider med kvart ord og kvar line: «I tweak lyrics a million times.» Det er ein kvalitet som også har gitt artisten stor integritet hos kollegaer det er naturleg å samanlikne henne med. Til Petrusich fortel Matt Berninger i The National at han meiner Bridgers skriv svært godt «om det keisame og triste», som ho får til å høyrest «spanande og vakkert ut». Det er godt sagt.

Stranger In The Alps, debutplata til Bridgers, kom ut i 2017, og i åra som har følgt, har fleire og fleire oppdaga henne, anten som soloartist eller i to viktige samarbeid, nemleg EP-plata Boygenius (2018), som ho laga saman med Julien Baker og Lucy Dacus, og Better Oblivion Community Center, albumet ho i fjor gav ut saman med Conor Oberst.

Musikkhistorie

Det overraskar ikkje at erfaringane frå desse tre utgivingane spelar ei viktig rolle for korleis også Punisher høyrest ut. Både Baker, Dacus og Oberst dukkar opp, og det same gjer musikarane i Bridgers’ band: Marshall Vore (trommer), Harrison Whitford (gitar), Emily Retsas (bass) og Nick White (piano). Med er også folk som Blake Mills, veterantrommis Jim Keltner og Nathaniel Walcott (Bright Eyes) på blåsarar.

Punisher vart til i studioet Sound City, som ligg i det ein må kunne kalle eit musikkhistorisk nabolag i Los Angeles, Van Nuys, der plater som Neil Youngs After the Gold Rush (1970), Fleetwood Macs Fleetwood Mac (1968) og Nirvanas Nevermind (1991) er laga – og, som Petrusich skriv i intervjuet med Bridgers, kan ein høyre ekko av alle tre på Punisher: det melankolske hos Young, det melodiøse hos Fleetwood Mac, det ufiltrert råe hos Nirvana.

Idet «I Know The End», som er det avsluttande sporet, der både Baker, Dacus, Oberst og Walcott er med, tonar ut, med godt trykk i blåsarane til sistnemnde, kjennest det som ein fanfare, som eit utropsteikn, for eg sit att med eit knippe songar som summar i meg, og veit at det eg har høyrt, er ei av årets beste plater.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.