Ein eigen poesi
Bunken med ny norskspråkleg musikk vitnar om breidde og variasjon.
Silja Sol relanserer albumet, som kom ut i vår, på vinyl.
Foto:
Då Jarle Bernhoft gjesta Øystein Greni i radioprogrammet Grenitimen for eit par veker sidan, vedgjekk han at han hata å synge på norsk. Han kunne ikkje få lovprist andre artistar som skreiv og song på norsk, som Frida Ånnevik, nok – det var berre det at han sjølv ikkje fekk det til å høyrest bra ut, meinte han.
Eit jamt tilskot av norskspråkleg pop og rock kan ein ikkje ta for gitt, ikkje minst når daglegspråket vert stadig meir anglifisert, og når engelsk dominerer det globale hitmaskineriet. Likevel verkar ikkje popmusikken (i vid forstand) meir prega av avnorsking enn til dømes næringsliv og akademia – tvert om er den norskspråklege nyvinninga ein ser særleg i hiphopen (Karpe, Cezinando), vital.
Relansert Sol
Ein septemberkveld i 2020 stadfestar bunken med ny, norskspråkleg musikk eg har fått i hus, både breidde og variasjon, generasjonelt, sjangermessig og ikkje minst dialektalt. Mest speletid i det siste har Silja Sol fått, med På ekte (Apollon Records), som eigentleg kom ut rett før samfunnet stengde ned i midten av mars, men som no vert relansert med vinylutgåve.
Silja Sol har kombinert ein solokarriere med å spele i bandet til Aurora Aksnes, og platene På hjertet (2014), Væremeh (2016) og Ni liv (2017) – sistnemnde fekk ein Spellemannpris – har gitt henne stadig fleire lyttarar.
Også På ekte byr på melodiøs synthpop med emosjonell kompleksitet, framført på klingande bergensk. Metoden er som med Ni liv: Fredrik Vogsborg (Casiokids, The Megaphonic Thrift) sender artisten instrumentalskisser, Silja Sol tilfører melodi og tekst, og samarbeidet tek til.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
