Rock

Sufjan
Stevens:

The Ascension

Asthmatic Kitty / Playground

«My love, I have lost my faith in everything», heiter det i første line i det svalande fjerdesporet på Sufjan Stevens’ nye plate: «Tell me you love me». Lengten etter ein helande transformasjon er grunnmotivet på eit album som utfaldar seg mot eit bakteppe av samfunnsforfall, poengtert skildra i førstesingelen «America».

The Ascension følgjer opp Carrie & Lowell (2015), oppkalla etter mor og stefar til artisten – ei av dei sterkaste platene hans, ein dempa og sparsam songsyklus der Stevens sørgde over tapet av mora og løfta fram nokre tunge minne frå ein barndom prega av problema ho sleit med. I eit intervju med musikkbladet Mojo kjem det fram at han no, nokre år seinare, tenkjer at dei utleverande songane han laga den gongen, vart for sjølvoppslukte, at dei munna ut i ein katarsis som kasta skugge over menneska og relasjonane han song om.

Nytt terreng

The Ascension er utstyrt med eit nytt kart for eit nytt indre terreng. I intervjuet med Mojo fortel Stevens at han har flytta nordover i staten New York, frå Brooklyn og opp i fjella, der han puslar med sitt, og min santen driv med hagebruk som avveksling. Tilbaketrekkinga verkar som ein popkulturell klisjé, men representerer ei livsvending som er ekte nok for artisten sjølv og etterlèt seg eit sterkt avtrykk i dei nye songane.

At dei nye songane ligg nærare elektronikaen på The Age of Adz (2010) i uttrykket enn det vi fekk høyre frå den såre trubaduren på Carrie & Lowell, er det likevel, ifølgje Stevens, pragmatiske grunnar til, snarare enn ein bakanforliggande estetisk strategi. Ein renovasjon av studioet han leigde, førte til at alt han hadde av instrument, vart sett bort i eit lager. Med seg opp i fjella hadde han datamaskinen, ein Prophet-synth og ein trommemaskin, og det var alt han trong.

Friksjon

Musikken til Stevens har alltid bore i seg ein friksjon mellom det åndelege og det sekulære, mellom det stramme og det leikne, og lyttarar som har vore med ei stund, vil hugse at det bibelske albumet Seven Swans voks ut av ei kristentru artisten framleis vedkjenner seg. På The Ascension vert ei slik orientering blanda med steinersk antroposofi. (Stevens gjekk på Steiner-skule i barneåra.) Utfallet av desse impulsane er at The Ascension er utstyrt med eit eklektisk verdisyn og eit etisk alvor frå ein påliteleg inderleg artist.

Endå viktigare er det kanskje at det har komme eit medrivande popalbum ut av alt dette. Den omfangsrike plata, med heile 15 låtar og 80 minutt speletid, inneheld fleire songar som vil verte ståande i ein sterk katalog. Sufjan Stevens har teften som skal til for å lage noko du vil høyre igjen og igjen, som den veritable fridomserklæringa «Video Game». Han er uredd nok til å gi oss ein komposisjon som «Die Happy», som i løpet av eit lydleg eventyr på knappe seks minutt gjentek berre éi einaste verseline, igjen og igjen: «I wanna die happy.»

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.