Samtidsmusikk

Moon Relay:

Imi

Hubro

Den tredje plata til den norske kvartetten Moon Relay er sett saman av cirka sju minuttar lange instrumentalspor der ein kan merka impulsar frå bandmedlemenes mangfaldige røynsler frå dei meir eksperimentelle utgåvene av rock og jazz, men òg frå meir populære musikkformer som surf, disco og funk.

Rytmen er stram og effektiv og kan mange stader minna om trommemaskinar og technoestetikk, men her er alle instrumenta spelte på konvensjonelt vis. Det er nettopp den svært godt gjennomførte balansen mellom kraftfull energi og tilbakehalden presisjon som gjer denne musikken så suggererande. Låtane, som har titlar av typen «–#/#^», har ein jamn og kraftig beat i høgt tempo, oftast i dansbar 4/4-takt. Melodiane er bygde opp av korte riff snarare enn songbare melodiar, og sjølv om det er to gitaristar i bandet, er det aldri tale om virtuose improviserte gitarsoloar eller berrlegging av solistens kjensleliv. Eit anna element som pregar lydbiletet, er parti av støy, elektronisk og sampla klangflater som breier seg langsamt inn og ut over den hardslåande motorliknande framdrifta.

På mange måtar kan denne ekstremt disiplinerte og kraftfulle musikken minna om platene progrockbandet King Crimson laga frå 1981 og framover, då dei la om stilen frå det symfoniske og drøymeaktige til ein teknisk komplisert og disiplinert stil. Men der King Crimson dyrkar rytmisk kompleksitet og virtuos teknikk, er Moon Relay meir prega av post-punken og new wave-musikkens vektlegging av det enkle og effektive.

Og effektivt er dette: Det finst ikkje daudpunkt på plata – heller ikkje dei få og korte stillferdige partia, for dei er med på å gje plata ei heilskapleg form. Dette er eit uvanleg godt gjennomført prosjekt der høgenergi frå disco, techno og punk på underleg vis smeltar saman med samtidsmusikkens kontrollerte verktenking.

Sigbjørn Apeland

Sigbjørn Apeland er musikar, musikkvitar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.