Rock

Hiss Golden Messenger:

Terms of Surrender

Merge/Playground

«Her er mine vilkår for overgiving», erklærer M.C. Taylor i det avsluttande tittelsporet på det nye albumet frå Hiss Golden Messenger, Terms of Surrender. Det er ikkje første gong ein artist rundar av med ein song om at noko er over, og like godt kostar på seg ein metafor først og fremst knytt til strid.

Det er harde tak i fleire av songane på denne plata. Kjensla av at noko har låst seg fast, får til dømes forme ein song som «Cat’s Eye Blue», som konstaterer tapet: «We lost something big.»

Omsorg

Det går ikkje alltid som ein ønskjer eller håpar, og då kan ein få ei kjensle av å komme til kort, særleg for dei som står ein ekstra nær. Det er ei kjensle som skurrar i fleire av dei turbulente låtane på Terms of Surrender, til og med i det hovudsakleg lyse nøkkelsporet «Happy Birthday, Baby», som Taylor har skrive til dottera på fem år, og som er framført i brevform. Elsk bror din og mor di, er oppmodinga der: «I guess we better face it/ I’m a lonely swimmer a long, long way from shore.»

Ei mellommenneskeleg omsorg driv fleire av humanisten Taylors songar fram, også når han løftar blikket og nærmar seg det kollektive og det politiske. «Litt meir gjeld og litt mindre løn», heiter det i opningssporet på Terms of Surrender, der refrenget ljomer: «Goddamn, I need a teacher.»

Det skal vi nok lese som eit meir grunnleggjande uttrykk for ein lengt etter nokon som kan peike veg, men Taylor har ikkje kvidd seg for å konkretisere låten inn mot samtidspolitikken. Då «I Need a Teacher» dukka opp på forsommaren med ein musikkvideo, fekk vi sjå lærarar og elevar i Taylors heimstat North Carolina vandre ut av klasseromma i demonstrasjonar mot kutt i den offentlege skulen. På turneen til Hiss Golden Messenger går éin dollar frå kvar konsertbillett til Durham Public Schools Foundation. Taylor har eit sosialt og politisk engasjement – våren 2018 gav han inntektene frå ein ny song til Everytown for Gun Safety.

Jordfesta americana

I vekslinga mellom det nære og samfunnet får «overgivinga» som motiv ei rekkje tydingar på denne fine plata, som held same nivå som Taylor har etablert over nokre plater. Somme lesarar vil kjenne Hiss Golden Messenger frå tidlegare utgivingar. Både Lateness of Dancers (2014) og Hallelujah Anyhow (2017) fekk varm omtale på desse sidene då dei kom ut. Taylor har bakgrunn som folklorist og har nærma seg lokale musikktradisjonar i North Carolina, dit han flytta frå California, systematisk og tolmodig. Det har dreidd seg om ein jordfesta americana, med ekko både frå musikken The Band laga, og frå Van Morrisons kaledonske soul (ein særleg viktig referanse på Hallelujah Anyhow).

Det nye albumet bryt ikkje med denne estetikken, men held stø kurs. Det overraskar ikkje, men kling likevel som det skal. Brad Cook, ein særs viktig samarbeidspartnar for Taylor, har vore med som produsent, og folk som Jenny Lewis, Josh Kaufman og Aaron Dessner (The National) er gjestar. Delar av plata vart spelt inn i studioet til Dessner, og elles vart noko av materialet laga i Los Angeles, i Nashville og i Durham i North Carolina.

Albumet kjem ut fredag 20. september.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.