Rock

Patrick
Watson:

Wave

Domino

«Do you feel a little broken?», heiter det i «Broken», eit av nøkkelspora på Wave, det sjette studioalbumet frå kanadiske Patrick Watson. Det finst vel knapt ein einaste lyttar som ikkje ein eller annan gong har svara ja på det spørsmålet? Men popsongen gjer det mogleg å stille det på sin eigen måte – igjen og igjen, i refrenget, som for å vere sikker på at vi verkeleg høyrer det, tek det innover oss, noko det er vanskeleg ikkje å gjere, når Watson etter kvart løftar det opp med si vakre røyst og får det til å funkle.

Då Patrick Watson gav ut Love Songs for Robots (2015), kjendest det som eit tidstypisk, kulturdiagnostisk album, som gjekk inn i rekkja av utgivingar som tek opp i seg spørsmåla om kvar grensene går mellom mennesket og teknologien. Likevel merkte plata seg ut – midt i ein toppmoderne musikkproduksjon var det som om Watsons røyst heldt fast ved noko skjørt menneskeleg, og på same tid var på flukt frå det, prøvde å løfte seg opp, og over det.

Smerteleg tap

Denne kvaliteten er også markant på dei ti songane på Wave, men no endrar det observerande blikket karakter. Det er vendt innover, mot det konkrete, enkelte menneskelivet, som er så sårleg, og som så brått kan verte utsett for ei omvelting som snur opp ned på alt.

Det har vore ei stram tid for Watson, som miste mor si under arbeidet med albumet, opplevde at det kom til eit brot med partnaren og såg eit sentralt musikalsk samarbeid komme til ein ende. Ei kjensle av smerteleg tap, og kavet med å overvinne ei slik kjensle, er utgangspunktet for og utgjer den raude tråden i Wave.

Opningssporet «Dream for Dreaming» skildrar kjensla av å vere overraska over å ha vorte forlaten og å skulle ønskje at det heile berre var ein draum. Tittelsporet fortel om den store bølgja som dreg deg ned, bølgja som får deg til å lure på om du nokon gong kjem opp igjen, og som etterlèt deg knust og forkommen i strandkanten. Det er lett å la seg merke av «Wave», som lydleggjer dette eksistensielle dragsuget, kjensla av å gå under, av havari.

Eksistensiell poprock

Watson går altså frå å fortelje om «korleis det er å vere menneske i dag» til å fortelje om «korleis det er å ha det slik eg har det i dag». Begge desse oppgåvene har han gitt seg sjølv fordi han må. Men Wave kjennest av ulike grunnar meir akutt enn Love Songs for Robots.

Til felles har begge utgivingane at dei byr på eksistensiell poprock av kremslaget, for dei som toler gode dosar av det eteriske, utan å synest det kan verte vel vakkert, pretensiøst eller svulstig – for Watson er popmusikken ein kanal til metafysisk grubleri med utgangspunkt i eigen livssituasjon, og det manglar ikkje på alvor og doble botnar. Eg kan sjå ei slik innvending, men synest no Watson balanserer, eg lèt meg gripe av Wave, og for somme vil det verte ei viktig plate, endåtil ei livbøye å møte den store bølgja med. Igjen er Joe Grass med på knapp, poengtert gitar, Evan Tighe er med på trommer og Mishka Stein på bass.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.