JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

Musikk

Dei evige akkordane

Tim Showalter har fått med seg My Morning Jacket på den nye plata si.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Tim Showalter gav ut den første plata si for ti år sidan.

Tim Showalter gav ut den første plata si for ti år sidan.

Pressefoto

Tim Showalter gav ut den første plata si for ti år sidan.

Tim Showalter gav ut den første plata si for ti år sidan.

Pressefoto

2453
20190405
2453
20190405

Rock

Strand of Oaks:

Eraserland

Secretly Canadian / Border

Det høyrest lågmælt og forsiktig ut idet dei første tonane av «Weird Ways», opningssporet på det nye Strand of Oaks-albumet Eraserland, strøymer ut av høgtalaren, som om Tim Showalter står der ganske så åleine på ein scene med gitaren sin, noko sårbar. «I don’t feel it anymore», syng han, i ei slags utmatta, emosjonell sjølverklæring.

Framifrå gitararbeid

Åleine slik er han likevel ikkje lenge, for etter eit minutt eller to opnar songen seg i eit stort, klangrikt rockeuttrykk, når backingbandet Showalter fekk med seg på Eraserland, kjem seg på plass, nemleg My Morning Jacket, minus frontmann Jim James.

Då gitarist Carl Broemel spurde medmusikarane Patrick Hallahan (trommer), Bo Koster (tangentar) og Tom Blankenship (bass) om å vere med og fekk ja, vart det nok avgjerande for korleis dette albumet til slutt vart. Ein song som «Keys» blømer i episk midttempoballaderi når akkurat dette bandet får hjelpe Showalter i mål. Det skadar heller ikkje at gjestande Jason Isbell leverer framifrå gitararbeid. Det er sein kveld, men sola har enno ikkje gått ned over denne typen rock, som alle rom på eit vis kjennest for små for.

Sist eg skreiv om Strand of Oaks på desse sidene, var sommaren 2014, då Showalter gav ut Heal, og eg fann grunn til å sjå utgivinga som del av ei meir omfattande revitalisering av americanauttrykket, der band som Adam Granduciels The War on Drugs og Matthew Houcks Phosphorescent har spela viktige roller. Mellom songane som fekk fleire runder i spelaren den sommaren, var Showalters Jason Molina-hyllest «JM».

Fin plate

Eraserland er ei svært fin plate, sjølv om tida har vist at Showalter vel ikkje kan kallast ein fornyar på same vis som Granduciel og Houck. Det er kanskje heller ikkje så viktig. Ein song som den avsluttande nesten ti minutt lange «Forever Chords» strekkjer dette musikkuttrykket til eit slags ytterpunkt og tek på eit vis ut alt det kan romme.

Innramminga av Eraserland, der opninga gir lyd til ei kjensle av at alt er tentativt og prekært, og der avrundinga plasserer ei tiltru i krafta til musikken, reflekterer dermed prosessen og den kjenslereisa som førte Showalter i mål denne gongen: «Forever chords you learned as a kid/ that endless hope of all that lies ahead

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Rock

Strand of Oaks:

Eraserland

Secretly Canadian / Border

Det høyrest lågmælt og forsiktig ut idet dei første tonane av «Weird Ways», opningssporet på det nye Strand of Oaks-albumet Eraserland, strøymer ut av høgtalaren, som om Tim Showalter står der ganske så åleine på ein scene med gitaren sin, noko sårbar. «I don’t feel it anymore», syng han, i ei slags utmatta, emosjonell sjølverklæring.

Framifrå gitararbeid

Åleine slik er han likevel ikkje lenge, for etter eit minutt eller to opnar songen seg i eit stort, klangrikt rockeuttrykk, når backingbandet Showalter fekk med seg på Eraserland, kjem seg på plass, nemleg My Morning Jacket, minus frontmann Jim James.

Då gitarist Carl Broemel spurde medmusikarane Patrick Hallahan (trommer), Bo Koster (tangentar) og Tom Blankenship (bass) om å vere med og fekk ja, vart det nok avgjerande for korleis dette albumet til slutt vart. Ein song som «Keys» blømer i episk midttempoballaderi når akkurat dette bandet får hjelpe Showalter i mål. Det skadar heller ikkje at gjestande Jason Isbell leverer framifrå gitararbeid. Det er sein kveld, men sola har enno ikkje gått ned over denne typen rock, som alle rom på eit vis kjennest for små for.

Sist eg skreiv om Strand of Oaks på desse sidene, var sommaren 2014, då Showalter gav ut Heal, og eg fann grunn til å sjå utgivinga som del av ei meir omfattande revitalisering av americanauttrykket, der band som Adam Granduciels The War on Drugs og Matthew Houcks Phosphorescent har spela viktige roller. Mellom songane som fekk fleire runder i spelaren den sommaren, var Showalters Jason Molina-hyllest «JM».

Fin plate

Eraserland er ei svært fin plate, sjølv om tida har vist at Showalter vel ikkje kan kallast ein fornyar på same vis som Granduciel og Houck. Det er kanskje heller ikkje så viktig. Ein song som den avsluttande nesten ti minutt lange «Forever Chords» strekkjer dette musikkuttrykket til eit slags ytterpunkt og tek på eit vis ut alt det kan romme.

Innramminga av Eraserland, der opninga gir lyd til ei kjensle av at alt er tentativt og prekært, og der avrundinga plasserer ei tiltru i krafta til musikken, reflekterer dermed prosessen og den kjenslereisa som førte Showalter i mål denne gongen: «Forever chords you learned as a kid/ that endless hope of all that lies ahead

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Jim Watson / AFP / NTB

Samfunn

Trump ord for ord

Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Jim Watson / AFP / NTB

Samfunn

Trump ord for ord

Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.

Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.

Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.

Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss

BokMeldingar
Odd W. Surén

Orda mellom oss

Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.

Teikning: May LInn Clement

Ord om språkKunnskap
Kristin Fridtun

«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Foto: Ole Berg-Rusten / NTB

Samfunn
Eva Aalberg Undheim

Eit spørsmål om kontroll

I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt
Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis