Dei evige akkordane
Tim Showalter har fått med seg My Morning Jacket på den nye plata si.
Tim Showalter gav ut den første plata si for ti år sidan.
Pressefoto
Rock
Strand of Oaks:
Eraserland
Secretly Canadian / Border
Det høyrest lågmælt og forsiktig ut idet dei første tonane av «Weird Ways», opningssporet på det nye Strand of Oaks-albumet Eraserland, strøymer ut av høgtalaren, som om Tim Showalter står der ganske så åleine på ein scene med gitaren sin, noko sårbar. «I don’t feel it anymore», syng han, i ei slags utmatta, emosjonell sjølverklæring.
Framifrå gitararbeid
Åleine slik er han likevel ikkje lenge, for etter eit minutt eller to opnar songen seg i eit stort, klangrikt rockeuttrykk, når backingbandet Showalter fekk med seg på Eraserland, kjem seg på plass, nemleg My Morning Jacket, minus frontmann Jim James.
Då gitarist Carl Broemel spurde medmusikarane Patrick Hallahan (trommer), Bo Koster (tangentar) og Tom Blankenship (bass) om å vere med og fekk ja, vart det nok avgjerande for korleis dette albumet til slutt vart. Ein song som «Keys» blømer i episk midttempoballaderi når akkurat dette bandet får hjelpe Showalter i mål. Det skadar heller ikkje at gjestande Jason Isbell leverer framifrå gitararbeid. Det er sein kveld, men sola har enno ikkje gått ned over denne typen rock, som alle rom på eit vis kjennest for små for.
Sist eg skreiv om Strand of Oaks på desse sidene, var sommaren 2014, då Showalter gav ut Heal, og eg fann grunn til å sjå utgivinga som del av ei meir omfattande revitalisering av americanauttrykket, der band som Adam Granduciels The War on Drugs og Matthew Houcks Phosphorescent har spela viktige roller. Mellom songane som fekk fleire runder i spelaren den sommaren, var Showalters Jason Molina-hyllest «JM».
Fin plate
Eraserland er ei svært fin plate, sjølv om tida har vist at Showalter vel ikkje kan kallast ein fornyar på same vis som Granduciel og Houck. Det er kanskje heller ikkje så viktig. Ein song som den avsluttande nesten ti minutt lange «Forever Chords» strekkjer dette musikkuttrykket til eit slags ytterpunkt og tek på eit vis ut alt det kan romme.
Innramminga av Eraserland, der opninga gir lyd til ei kjensle av at alt er tentativt og prekært, og der avrundinga plasserer ei tiltru i krafta til musikken, reflekterer dermed prosessen og den kjenslereisa som førte Showalter i mål denne gongen: «Forever chords you learned as a kid/ that endless hope of all that lies ahead.»
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Strand of Oaks:
Eraserland
Secretly Canadian / Border
Det høyrest lågmælt og forsiktig ut idet dei første tonane av «Weird Ways», opningssporet på det nye Strand of Oaks-albumet Eraserland, strøymer ut av høgtalaren, som om Tim Showalter står der ganske så åleine på ein scene med gitaren sin, noko sårbar. «I don’t feel it anymore», syng han, i ei slags utmatta, emosjonell sjølverklæring.
Framifrå gitararbeid
Åleine slik er han likevel ikkje lenge, for etter eit minutt eller to opnar songen seg i eit stort, klangrikt rockeuttrykk, når backingbandet Showalter fekk med seg på Eraserland, kjem seg på plass, nemleg My Morning Jacket, minus frontmann Jim James.
Då gitarist Carl Broemel spurde medmusikarane Patrick Hallahan (trommer), Bo Koster (tangentar) og Tom Blankenship (bass) om å vere med og fekk ja, vart det nok avgjerande for korleis dette albumet til slutt vart. Ein song som «Keys» blømer i episk midttempoballaderi når akkurat dette bandet får hjelpe Showalter i mål. Det skadar heller ikkje at gjestande Jason Isbell leverer framifrå gitararbeid. Det er sein kveld, men sola har enno ikkje gått ned over denne typen rock, som alle rom på eit vis kjennest for små for.
Sist eg skreiv om Strand of Oaks på desse sidene, var sommaren 2014, då Showalter gav ut Heal, og eg fann grunn til å sjå utgivinga som del av ei meir omfattande revitalisering av americanauttrykket, der band som Adam Granduciels The War on Drugs og Matthew Houcks Phosphorescent har spela viktige roller. Mellom songane som fekk fleire runder i spelaren den sommaren, var Showalters Jason Molina-hyllest «JM».
Fin plate
Eraserland er ei svært fin plate, sjølv om tida har vist at Showalter vel ikkje kan kallast ein fornyar på same vis som Granduciel og Houck. Det er kanskje heller ikkje så viktig. Ein song som den avsluttande nesten ti minutt lange «Forever Chords» strekkjer dette musikkuttrykket til eit slags ytterpunkt og tek på eit vis ut alt det kan romme.
Innramminga av Eraserland, der opninga gir lyd til ei kjensle av at alt er tentativt og prekært, og der avrundinga plasserer ei tiltru i krafta til musikken, reflekterer dermed prosessen og den kjenslereisa som førte Showalter i mål denne gongen: «Forever chords you learned as a kid/ that endless hope of all that lies ahead.»
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement
«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.