Instrumental

Mary
Lattimore:

Silver Ladders

Ghostly International / Playground

Dei tindrande, klare tonane som møter lyttaren i «Pine Trees», det første sporet på Silver Ladders, Mary Lattimores nye album, har ei inviterande kraft, som om artisten forsiktig og med stødig hand leier oss inn i albumets eigenarta lydlege univers og ber oss om å vere med vidare. Det er det gode grunnar til å slå til på.

Openberring

Om du er berre litt som meg, så er det ikkje kvar dag du høyrer eit heilt album laga av ein harpist. Silver Ladders er ei aldri så lita openberring. Det er fascinerande når instrument ein kjenner frå rike, historiske musikktradisjonar, dukkar opp i nye og overraskande lydlandskap, og nye klangar ser dagens lys. Spelerommet vert utvida.

Då eg skreiv om plateaktuelle Kevin Morbys førre album på desse sidene då det kom ut i fjor, merkte eg meg korleis nøkkellåten «Piss River» bar markant preg av ein særleg viktig ingrediens, nemleg Lattimores elegante harpespel, som tangerte artistens rørsle frå det lågmælte til det ekstatiske på uhyre treffsikkert vis.

Det var ikkje første gongen eg hadde høyrt Lattimore setje eit avgjerande avtrykk på ein låt, eller skrive om det, for den saks skuld. Ho har dukka opp, igjen og igjen, på rett plass til rett tid, med folk som Sharon Van Etten, Kurt Vile og Thurston Moore, for å nemne nokre, i studio og på scenen.

Med seg på Silver Ladders har ho gitarist Neil Halstead (Slowdive), og det var i hans studio i Cornwall at albumet vart spelt inn.

Ambient

For denne lyttaren går assosiasjonane til samarbeidet mellom Brian Eno og Daniel Lanois i låtar som «Til A Mermaid Drags You Under» og «Sometimes He’s In My Dreams», der Lattimores krystalliske uttrykk står seg fint saman med Halsteads varme, flytande gitar. På «Chop On The Climbout» kan assosiasjonane fort gå til eit anna sentralt ambientnamn, nemleg Harold Budd, som Lattimore delte scene med på Big Ears-festivalen i 2018.

Silver Ladders har ført meg strake vegen til Lattimores førre album, Hundreds of Days, og no finst det ei stemning der akkurat musikken hennar er den rette, og ingen annan.

Sjølv med eit så stort register er Lattimore ein konsekvent estetikar på sine vis. Omslagskunsten av Becky Suss, som pryder både dette og det førre albumet, passar perfekt, særleg fordi det visuelle tek vare på noko tvitydig og opnande i musikken. Så utstyrer då også ofte Lattimore komposisjonane sine med suggestive titlar som eggar fantasien.

Når du lyttar til det nest siste sporet på førre album, endrar det indre kinomaskineriet ditt seg fort når du høyrer at tittelen er «On the Day You Saw the Dead Whale». Slik kan ein seie at Lattimore lagar instrumentalmusikk som likevel er utstyrt med eit forteljande element, sjølv om det er opp til deg kva rolle det skal spele når du høyrer på.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.