Rock

Bob Dylan:

The Bootleg Series Vol. 13: Trouble No More 1979–1981

Columbia/Sony

Den 10. november 1981, for nøyaktig 36 år sidan i dag, leverte Bob Dylan ein av dei beste konsertane sine, i Saenger Theater i New Orleans.

Det meiner i alle fall Paul Williams, i det andre volumet av Bob Dylan: Performing Artist, ein boktrilogi som med utrøytteleg entusiasme nærmar seg smått og stort frå artistens side, med særleg vekt på sceneartisten Dylan.

Eg høyrer til mellom dei som las bøkene på 1990-talet, og fantaserte om konsertane Williams kanoniserte, basert på ein tilgang til uutgitte opptak ein berre kunne drøyme om på den tida. For å finne ut kva det gjekk i, måtte ein prøve å skaffe seg dei dyre piratplatene Williams skreiv om på postordre, fleire av dei med elendig lyd.

Då plateselskapet Columbia til slutt bestemte seg for å byrje å tene pengar på slikt materiale, kom CD-boksen Bootleg Series Volumes 1–3 (Rare & Unreleased) 1961–1991 (1991). Eg var ikkje åleine om mistanken om at den rikhaldige utgivinga berre representerte toppen av eit isfjell, noko Williams også stadfesta i bøkene sine.

Flott lydkvalitet

Tjueseks år seinare er volum 13 av Bootleg Series ute, med tittelen Trouble No More, og vi er komne fram til Dylans såkalla kristne periode, åra som for alvor skapte identitetsproblem for trufaste lyttarar. På studioplatene Slow Train Coming (1979), Saved (1980), og Shot of love (1981) stod artisten fram som frelst og hypp på å evangelisere, ikkje minst på glødande konsertar med framifrå musikarar som Jim Keltner (trommer) og Spooner Oldham (tangentar) i rekkjene.

Internettet transformerte etter kvart tilgangen til piratopptak og gjorde det nesten litt for enkelt å forsyne seg frå buffeen. No er det meste berre nokre tastetrykk unna. Kanskje er det nett dette som paradoksalt nok gjer Trouble No More til slik ei verdifull utgiving – saman med den flotte lydkvaliteten.

Om du vel utgåva med eit par CD-plater, til eit par hundre kroner, betaler du til dels for utvalet kvalifiserte lyttarar har gjort for deg, frå eit mildt sagt omfattande arkiv. Vel du utgåva med 103 spor over åtte CD-plater, som vil koste deg nærare to tusenlappar, får du nyskriven essaystikk av ypparste klasse, og eit meir autentisk inntrykk av korleis det var å gå på konsert i desse omveltande åra.

Dylanologar diskuterer nok i skrivande stund kvifor ikkje New Orleans-opptaket er med. Finst likevel ikkje dette ferdig miksa av Daniel Lanois, slik det har gått rykte om i årevis?

Meir å hente

Sjølv vel eg å nyte dei lysande stundene som finst på deluxeutgåva av Trouble No More. Det går an å skjøne at somme meiner Dylan aldri har sunge betre. Høgdepunktet for min del kjem med «Caribbean Wind», ein song som berre har vorte framført éin einaste gong på konsert, den 12. november 1980. Det seier ein del at Dylan ikkje fann plass til studioversjonen på studioplatene, men først lét han vere med på lasset på samleboksen Biograph (1985). For er det éin ting Bootleg Series-utgivingane held fram med å fortelje oss, er det nett dette: at det alltid er meir å hente i det omfangsrike Dylan-arkivet.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.