Callahans gullplate
Bill Callahan er ein fantastisk låtskrivar.
«I protest his protest song/ I’d vote for Satan/ If he said it was wrong», syng Bill Callahan på den nye plata si.
Foto: Gillen / Drag city
Rock
Bill
Callahan:
Gold Record
Drag City
Er du typen som gøymer deg bak gardinene når du får auge på naboen utanfor?
Det gjer forteljaren vi møter i «The Mackenzies», ein av låtane på Bill Callahans tørrvittig titulerte Gold Record, som er ute denne veka: «I’m the type of guy who sees a neigbour outside/ and stays inside and hides.»
Ein invitasjon
Men somme gonger vert vi tvungne til å bryte med dei store og små regima vi innordnar våre eigne levesett etter, og tidvis kjem det til og med ei god forteljing ut av det. Kor mange noveller sirklar vel ikkje rundt ein dag som brått vert unik, fordi noko uvanleg hender? Det overraskar ikkje når det kjem fram i presseomtalar at Callahan mellom anna let seg inspirere av Robert Altmans frie filmatisering av Raymond Carver-noveller i Short Cuts (1993).
I «The Mackenzies» dreier det seg om eit bilhavari, for det er slik forteljaren møter naboane, som han aldri har snakka med før, med det utfallet at han plutseleg får ein invitasjon han må svare på. Rett triveleg vert det, og etter eit par øl kan han ikkje seie nei til middag. Det vert ein lang kveld, for det verkar som det gamle ekteparet ikkje vil la han gå. Eit tomt rom, innreidd som eit slags museum etter ein son vi skjøner dei har mista, set heile kvelden i eit nytt lys.
Heimens rom
Snakkesongaren Callahan er ein meisterleg forteljar som utnyttar formatet optimalt, og dei ti songane på Gold Record held høgt nivå, sjølv om det denne gongen berre har gått vel eit år sidan førre utgiving, Shepherd in a Sheepskin Vest. Det albumet var den første studioutgivinga på fem år, ei tid der artisten var travelt oppteken med å venje seg til livet som småbarnsfar.
Denne livsendringa sette sitt preg på Shepherd in a Sheepskin Vest, og det går an å høyre spor denne gongen også, som når Callahan gjer ein ny versjon av «Let’s Move To The Country», ein song han laga for to tiår sidan, men som kling nytt i det nye livet hans. Likevel liknar Gold Record meir på ein novellesyklus enn på biografi. Blikket er retta inn mot heimens rom, med ein flimrande TV-skjerm i stova, og frukostblandinga på kjøkkenbenken, ein god setting for både lakoniske observasjonar og mellommenneskeleg dramatikk.
Låtskrivaren
I «Protest Song» får vi det første, og i «Breakfast» får vi det andre, men begge er kjenneteikna av Callahans solide omgang med ord. «Protest song» er ein protestsong mot ein viss type protestsong, som dukkar opp i eit prateprogram på tv, og skaper nok irritasjon til å få Callahan til å synge: «I protest his protest song/ I’d vote for Satan/ If he said it was wrong.» I «Breakfast» vert eit dysfunksjonelt forhold bretta ut, kort og konsist, med ubehageleg presisjon: «She don’t eat, she don’t sleep / Why, she don’t even drink/ I drink so that we don’t fight/ She don’t drink so that we don’t fight.»
Igjen står trubaduren Callahan i sentrum, med kassegitar i hand, og elles er det ganske minimalistisk, med Matt Kinsey på gitar, Jaime Zurverza på bass, og eit par spor er utstyrt med trommer og blåsarar. Gold Record stadfestar det mange trufaste lyttarar har hevda lenge, at Bill Callahan høyrer med mellom samtidas aller beste låtskrivarar.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Bill
Callahan:
Gold Record
Drag City
Er du typen som gøymer deg bak gardinene når du får auge på naboen utanfor?
Det gjer forteljaren vi møter i «The Mackenzies», ein av låtane på Bill Callahans tørrvittig titulerte Gold Record, som er ute denne veka: «I’m the type of guy who sees a neigbour outside/ and stays inside and hides.»
Ein invitasjon
Men somme gonger vert vi tvungne til å bryte med dei store og små regima vi innordnar våre eigne levesett etter, og tidvis kjem det til og med ei god forteljing ut av det. Kor mange noveller sirklar vel ikkje rundt ein dag som brått vert unik, fordi noko uvanleg hender? Det overraskar ikkje når det kjem fram i presseomtalar at Callahan mellom anna let seg inspirere av Robert Altmans frie filmatisering av Raymond Carver-noveller i Short Cuts (1993).
I «The Mackenzies» dreier det seg om eit bilhavari, for det er slik forteljaren møter naboane, som han aldri har snakka med før, med det utfallet at han plutseleg får ein invitasjon han må svare på. Rett triveleg vert det, og etter eit par øl kan han ikkje seie nei til middag. Det vert ein lang kveld, for det verkar som det gamle ekteparet ikkje vil la han gå. Eit tomt rom, innreidd som eit slags museum etter ein son vi skjøner dei har mista, set heile kvelden i eit nytt lys.
Heimens rom
Snakkesongaren Callahan er ein meisterleg forteljar som utnyttar formatet optimalt, og dei ti songane på Gold Record held høgt nivå, sjølv om det denne gongen berre har gått vel eit år sidan førre utgiving, Shepherd in a Sheepskin Vest. Det albumet var den første studioutgivinga på fem år, ei tid der artisten var travelt oppteken med å venje seg til livet som småbarnsfar.
Denne livsendringa sette sitt preg på Shepherd in a Sheepskin Vest, og det går an å høyre spor denne gongen også, som når Callahan gjer ein ny versjon av «Let’s Move To The Country», ein song han laga for to tiår sidan, men som kling nytt i det nye livet hans. Likevel liknar Gold Record meir på ein novellesyklus enn på biografi. Blikket er retta inn mot heimens rom, med ein flimrande TV-skjerm i stova, og frukostblandinga på kjøkkenbenken, ein god setting for både lakoniske observasjonar og mellommenneskeleg dramatikk.
Låtskrivaren
I «Protest Song» får vi det første, og i «Breakfast» får vi det andre, men begge er kjenneteikna av Callahans solide omgang med ord. «Protest song» er ein protestsong mot ein viss type protestsong, som dukkar opp i eit prateprogram på tv, og skaper nok irritasjon til å få Callahan til å synge: «I protest his protest song/ I’d vote for Satan/ If he said it was wrong.» I «Breakfast» vert eit dysfunksjonelt forhold bretta ut, kort og konsist, med ubehageleg presisjon: «She don’t eat, she don’t sleep / Why, she don’t even drink/ I drink so that we don’t fight/ She don’t drink so that we don’t fight.»
Igjen står trubaduren Callahan i sentrum, med kassegitar i hand, og elles er det ganske minimalistisk, med Matt Kinsey på gitar, Jaime Zurverza på bass, og eit par spor er utstyrt med trommer og blåsarar. Gold Record stadfestar det mange trufaste lyttarar har hevda lenge, at Bill Callahan høyrer med mellom samtidas aller beste låtskrivarar.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Snakkesongaren Callahan er ein
meisterleg forteljar som utnyttar
formatet optimalt.
Fleire artiklar
Cecilie Grundt med Vigleik Storaas, David Andersson og Fredrik Villmow.
Foto: Sigbjørn Berven
Solide røter
Cecilie Grundt har sett saman eit lojalt lyttande band.
Eivind Trædal har sete i Oslo bystyre for MDG sidan 2015. I vår kom det fram at han stiller seg til disposisjon for stortingslista til MDG.
Foto: Cappelen Damm
Den tunge kampen mot bileufori
Eivind Trædal viser fram politikkens fallitt på transportfeltet i boka På ville veier.
Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.
Foto: Jim Watson / AFP / NTB
Trump ord for ord
Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.