Blikket bakover
Robbie Robertson gir ut sitt første studioalbum på åtte år.
Robbie Robertson musikalske prosjekt vert til tider i overkant glatt, meiner Øyvind Vågnes.
Pressefoto
Rock
Robbie
Robertson:
Sinematic
Universal
Robbie Robertson, gitaristen og hovudkomponisten i legendariske The Band, har dei siste åra delt tida si mellom å sjå tilbake på det som skjedde i formative år, og å halde fram med ein springande solokarriere som enno ikkje er over. Men Sinematic, haustens nye plate, viser at desse to syslane ikkje er så lett å skilje frå kvarandre.
For det kan ikkje vere tvil om at den ferske kinodokumentaren Once Were Brothers: Robbie Robertson and the Band vaks fram frå skrivearbeidet som låg bak memoarboka Testimony (2016). Og når eit av dei sterkaste spora på Sinematic har fått tittelen «Once Were Brothers», er det berre eitt av fleire teikn på at blikket bakover genererer ein eigen kreativitet på tvers.
Ujamt
Robertsons musikalske prosjekt er tett samanvove med storslegne, episke forteljingar, og, som platetittelen lovar, med metaforkrinsen som omgir kinomediet. Den godslege midtemporockaren og opningslåten «I Hear You Paint Houses» (med Van Morrison på vokal) er ei lett omskriving av tittelen på Charles Brandts bok om Frank Sheeran, som utgjer råmaterialet til Robertsons gamle ven Martin Scorseses nye gangsterfilm The Irishman, som Robertson har laga lydsporet til.
Alt heng med andre ord saman med alt, men det hindrar ikkje det sjette studioalbumet frå Robertsons hand i å verke ujamt. På sitt beste gir det assosiasjonar til dei to første soloplatene han laga, Daniel Lanois-produserte Robbie Robertson (1987) og Storyville (1991), som han etter mitt syn aldri heilt har klart å toppe, sjølv om det for all del finst mykje fint på albuma som har følgt.
For mykje av alt
Fleire spor på Sinematic koplar seg på fint vis opp mot kinofilmens mytar og tropar, med tydelege referansar til Orson Welles og film noir, for å nemne noko. Men andre stader vert sjølve uttrykket i overkant glatt, som på den overspente sukkerduetten «Walk In Beauty Way», eller det vert for mykje av alt, som i «Rememberance», som druknar i retningslaus, elektrisk patosgitar.
I slike stunder er det diverre vanskeleg ikkje å tenkje at den totale estetiske eksessen som får rå, står i skarp kontrast til det finstilte, minimalistiske gitararbeidet som var så viktig for korleis The Band ein gong høyrdest ut.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Robbie
Robertson:
Sinematic
Universal
Robbie Robertson, gitaristen og hovudkomponisten i legendariske The Band, har dei siste åra delt tida si mellom å sjå tilbake på det som skjedde i formative år, og å halde fram med ein springande solokarriere som enno ikkje er over. Men Sinematic, haustens nye plate, viser at desse to syslane ikkje er så lett å skilje frå kvarandre.
For det kan ikkje vere tvil om at den ferske kinodokumentaren Once Were Brothers: Robbie Robertson and the Band vaks fram frå skrivearbeidet som låg bak memoarboka Testimony (2016). Og når eit av dei sterkaste spora på Sinematic har fått tittelen «Once Were Brothers», er det berre eitt av fleire teikn på at blikket bakover genererer ein eigen kreativitet på tvers.
Ujamt
Robertsons musikalske prosjekt er tett samanvove med storslegne, episke forteljingar, og, som platetittelen lovar, med metaforkrinsen som omgir kinomediet. Den godslege midtemporockaren og opningslåten «I Hear You Paint Houses» (med Van Morrison på vokal) er ei lett omskriving av tittelen på Charles Brandts bok om Frank Sheeran, som utgjer råmaterialet til Robertsons gamle ven Martin Scorseses nye gangsterfilm The Irishman, som Robertson har laga lydsporet til.
Alt heng med andre ord saman med alt, men det hindrar ikkje det sjette studioalbumet frå Robertsons hand i å verke ujamt. På sitt beste gir det assosiasjonar til dei to første soloplatene han laga, Daniel Lanois-produserte Robbie Robertson (1987) og Storyville (1991), som han etter mitt syn aldri heilt har klart å toppe, sjølv om det for all del finst mykje fint på albuma som har følgt.
For mykje av alt
Fleire spor på Sinematic koplar seg på fint vis opp mot kinofilmens mytar og tropar, med tydelege referansar til Orson Welles og film noir, for å nemne noko. Men andre stader vert sjølve uttrykket i overkant glatt, som på den overspente sukkerduetten «Walk In Beauty Way», eller det vert for mykje av alt, som i «Rememberance», som druknar i retningslaus, elektrisk patosgitar.
I slike stunder er det diverre vanskeleg ikkje å tenkje at den totale estetiske eksessen som får rå, står i skarp kontrast til det finstilte, minimalistiske gitararbeidet som var så viktig for korleis The Band ein gong høyrdest ut.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Å forveksla aggressor med forsvarar
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
Den nyfødde kalven.
Foto: Hilde Lussand Selheim
Ei ny Ameline er fødd
Vårsøg – også kalla Tripso sidan ho var så skvetten som ung, spissa øyro for ingenting og trippa med beina inn og ut av fjøset – fekk ein ny kalv natt til 13. mai.
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Papiravisa