Beinlaus vikingtid
Norsken, dansken og amerikansken komponerte musikk inspirert av vikingkulturen...
Eg gledde meg storleg til å tre inn i rolla som skjoldmøy i det Montreal-produserte storspelet Assassin’s Creed Valhalla. Det førre spelet i serien, Odyssey, gjekk føre seg i det antikke Hellas, og medan det godt kunne hatt meir kjøt på det mytologiske beinet, var det minneverdig å drikke vin på symposium med Platon og venene hans innimellom slaga som spartansk krigarinne.
Musikken i Odyssey var òg høveleg minneverdig. Vel, nokre av gatemusikantane i polisane kunne kanskje ha jobba litt meir med materialet dei framførte på agoraen, rundt templa og utanfor gymnasiet, men til og med dei slarkete skaldevisene hadde sin sjarm og samla både digitale borgarar, kvinner, barn og slavar med lyrespel og slarkete legendelyrikk.
Musikken i Valhalla er signert danske Jesper Kyd, amerikanske Sarah Schachner og norske Einar Selvik, kjend frå bandet Wardruna. Medan komposisjonane definitivt er intellektuelt utspekulerte i gradvise musikketnografiske overgangar frå vikingkultur til anglosaksisk kultur, framstår musikken, i likskap med austlandsaksentane til vestlandsvikingane i spelet, korkje som særleg autentisk eller fengjande.
Ifølgje herr Mogens Friis rapporterte ein arabisk handelsreisande at songen til vikingane lét som ulande hundar, berre meir utamd.
Eg spurde norrønfilologen Eirik Storesund (kjend frå podkasten Brute Norse) om vitskapen veit noko særleg meir om musikk frå vikingkulturen, og han svara: «Vitast veldig lite, utanom at det sikkert lét primitivt og atonalt – for moderne øyro.»
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
