Han er ikkje nokon ungfole lenger, Willie Hugh Nelson, men det treng jo ikkje å gjere noko. Denne sommaren er 87-åringen atter plateaktuell, med sitt syttiande album (!), First Rose of Spring. Ei ny plate frå den kanten har nærast vorte for ei årviss hending å rekne.

The First Rose of Spring byr på to nye Nelson-komposisjonar, skrivne saman med produsent Buddy Cannon, «Blue Star» og «Love Just Laughed», og elles rommar albumet eit knippe velvalde tolkingar. Nelson er god til nett det – det har vi sett med klassikarar som til dømes den karriereendrande utgivinga Stardust (1978).

Ein slik omveltande effekt vil neppe The First Rose of Spring ha, det ligg vel i korta på så mange vis, men triveleg selskap er no plata lell. «Yesterday, when I was young/ The taste of life was sweet as rain upon my tongue», heiter det i «Yesterday, When I Was Young», som eignar seg svært så godt for ei framføring frå 2020-utgåva av Nelson. Somme lesarar vil nok kjenne originalen til Charles Aznavour og George Garvarentz, «Hier Encore» (1964), eller Roy Clarks versjon frå 1968.

Elles gler eg meg over ein song som «I’m the Only Hell My Mama Ever Raised» (Wayne Kemp/ Bobby Borchers/ Mack Vickery), som Nelson sleppte som singel rett før morsdagen i vår, og som vel er best kjend frå Johnny Paychecks versjon (1977). Låten kjennest verkeleg som skriven for Nelson, og er heilt herleg i hans utgåve.

Øyvind Vågnes