Arkivet: Sign ‘O’ The Times
Då Robert Christgau gjekk gjennom platene til Prince etter at artisten gjekk bort, og gav karakter til kvar og ei av dei, vart det tett med A og B og ikkje noko dårlegare enn det. Den velkjende kritikaren fann ut at det rett og slett ikkje heldt å gi Sign ‘O’ the Times (1987) beste karakter – ein A+ måtte til for å løfte det fram som det beste albumet i karrieren.
Eg veit ikkje kva tid eg først høyrde om kor krokete vegen fram mot det myteomspunne dobbeltalbumet hadde vore, men prosessen får i alle fall rikhaldig omtale i I Would Die 4 U: Why Prince Became an Icon, boka av Touré (som eg melde på desse sidene då ho kom ut i 2013). Prince leverte nemleg ei trippelplate til Warner Bros oppunder jul i 1986, 25 songar under tittelen Crystal Ball, som også inneheldt materiale frå Dream Factory, eit album han hadde skrota den sommaren, men plateselskapet sa nei.
Kvar leier alt dette oss? Jau, til dagen i dag, og boksen Sign ‘O’ The Times (Super Deluxe Edition), eit beist av ei utgiving som minner oss om kva som kom, og kva som kunne ha komme, og som meir enn noko anna vitnar om det musikalske geniet ein må kunne seie at Prince var. Heile 45 spor her har ikkje vore utgitte før, og særleg eventyrleg synest eg det er endeleg å høyre dei jazza greiene eg berre har lese om før. Konsertmateriale er det også plass til, to komplette kveldar frå 1987, og då har eg ikkje nemnt alt det nyskrivne lesestoffet eller ymse kuriosa frå «velvet». For ein fest av ei utgiving!
Øyvind Vågnes
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Då Robert Christgau gjekk gjennom platene til Prince etter at artisten gjekk bort, og gav karakter til kvar og ei av dei, vart det tett med A og B og ikkje noko dårlegare enn det. Den velkjende kritikaren fann ut at det rett og slett ikkje heldt å gi Sign ‘O’ the Times (1987) beste karakter – ein A+ måtte til for å løfte det fram som det beste albumet i karrieren.
Eg veit ikkje kva tid eg først høyrde om kor krokete vegen fram mot det myteomspunne dobbeltalbumet hadde vore, men prosessen får i alle fall rikhaldig omtale i I Would Die 4 U: Why Prince Became an Icon, boka av Touré (som eg melde på desse sidene då ho kom ut i 2013). Prince leverte nemleg ei trippelplate til Warner Bros oppunder jul i 1986, 25 songar under tittelen Crystal Ball, som også inneheldt materiale frå Dream Factory, eit album han hadde skrota den sommaren, men plateselskapet sa nei.
Kvar leier alt dette oss? Jau, til dagen i dag, og boksen Sign ‘O’ The Times (Super Deluxe Edition), eit beist av ei utgiving som minner oss om kva som kom, og kva som kunne ha komme, og som meir enn noko anna vitnar om det musikalske geniet ein må kunne seie at Prince var. Heile 45 spor her har ikkje vore utgitte før, og særleg eventyrleg synest eg det er endeleg å høyre dei jazza greiene eg berre har lese om før. Konsertmateriale er det også plass til, to komplette kveldar frå 1987, og då har eg ikkje nemnt alt det nyskrivne lesestoffet eller ymse kuriosa frå «velvet». For ein fest av ei utgiving!
Øyvind Vågnes
Fleire artiklar
Cecilie Grundt med Vigleik Storaas, David Andersson og Fredrik Villmow.
Foto: Sigbjørn Berven
Solide røter
Cecilie Grundt har sett saman eit lojalt lyttande band.
Eivind Trædal har sete i Oslo bystyre for MDG sidan 2015. I vår kom det fram at han stiller seg til disposisjon for stortingslista til MDG.
Foto: Cappelen Damm
Den tunge kampen mot bileufori
Eivind Trædal viser fram politikkens fallitt på transportfeltet i boka På ville veier.
Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.
Foto: Jim Watson / AFP / NTB
Trump ord for ord
Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.