Lesarar som likar Waylon Jennings, bør finne vegen til Shannon McNallys ferske album The Waylon Sessions, som ikkje er ei hyllest så mykje som ei slags rekontekstualisering av musikken hans. Som artist og plateselskap poengterer i ei pressemelding, dreier det seg om ein «nyansert, feminin vri» på eit materiale som lenge har vore rekna som ein «hetero-maskulin bastion».

Når det er sagt, dreier det seg ikkje om noka mjuk tolking av Jennings’ outlaw-estetikk, snarare tvert om. For McNally var det viktig å tilføre ein eigen intensitet til stoffet – ho gir uttrykk for at ho ønskte å syngje songane slik at dei høyrdest truverdige ut frå ståstaden til ei skild åleinemor i førtiåra (altså hennar eigen ståstad).

Og ja, det bur kanskje noko eg ikkje visste om i songar som «I’ve Always Been Crazy» (1978), «I Ain’t Living Long Like This» (skriven av Rodney Crowell og først utgitt i Gary Stewarts versjon i 1977, tolka av Jennings i 1979), og ikkje minst «Mammas Don’t Let Your Babies Grow Up To Be Cowboys» (skriven av Ed og Patsy Bruce og først utgitt i 1976, med på Jennings og Willie Nelsons Waylon & Willie frå 1978), som eg høyrer for første gong når Shannon McNally røskar tak i dei. Med seg har ho litt av ein gjeng: folk som Jessi Colter, Buddy Miller, Lukas Nelson og Rodney Crowell gjestar – sistnemnde på sin eigen låt.

Øyvind Vågnes