Også her minnest vi Scott Walker, som gjekk bort for to veker sidan i dag, med nokre ord. Eg høyrer til mellom dei som først høyrde Walker då han kom tilbake som popavantgardist i midten av 1990-åra, med kompromisslause Tilt (1995), eit album som var augeopnande for min del, for eg hadde vel aldri høyrt noko som likna på dette – og det hadde vel i sanning ingen andre heller.

Kanskje var det musikk som skapt for ein cinematekvandrande litteraturstudent, for det dreidde seg om eit verk som sjølv etter mykje lytting og dekoding hadde noko uutgrundeleg over seg, også etter at ein hadde tolka seg gjennom opningssporets Pasolini-referansar.

Ved å vrengje popmusikken inn og ut og kople han med modernistiske impulsar, og utstyre han med eit rikt litterært underlag, laga Walker ein orkestermusikk for ei ny tid. Åra som følgde, førte meg både bakover og framover i tid, til popklassikarane med The Walker Brothers i sekstiåra og ikkje minst dei storslegne soloplatene på slutten av same tiår. Kanskje er det likevel platene som saman med Tilt utgjorde ein slags trilogi over to tiår, som har festa seg sterkast: Først gjekk eg tilbake til Climate of Hunter (1984), deretter kom etter kvart Drift (2006), med songen «Jesse», som kvervla opp mørkret rundt den dødfødde broren til popkongen Elvis. Nostalgi passar kanskje ikkje Scott Walkers gemytt, men ein konsentrert nylytt til den unike rikdomen i denne diskografien skal eg unne meg.

Øyvind Vågnes