2019 har vore året der Ryuichi Sakamoto rettar blikket mot fortid, samtid og framtid i ulike prosjekt: Nyutgåver av tidlege soloarbeid som Thousand Knives Of (1978) og B-2 Unit (1980) gjer det mogleg for gamle og nye lyttarar atter å nærme seg Sakamotos utforskande og eksperimenterande elektroniske musikk, som om kvarandre viser ei frigjering frå melodiske strukturar, og til same tid ein uvanleg meloditeft. Diktresitasjon med vocoder opnar Thousand Knives Of, for så å verte følgd av ein spretten, globalt orientert avantpop med nokre markante avstikkarar. På mange måtar peikar desse utgivingane fram mot samarbeid som vart viktige for Sakamoto, som det med David Sylvian, og mot dei mange lydspora han har laga opp gjennom åra.

I fleire av desse lydspora komponerer Sakamoto ein film- og TV-musikk som er skapt for futuristiske forteljingar. I år har han tonesett den kritikarroste romstasjonsfilmen Proxima (regi: Alice Winocour) og Smithereens (regi: James Hawes), sistnemnte ein av dei sterkaste Black Mirror-episodane i nyare tid, der Sakamoto treffer blink i si lydleggjering av serieskapar Charlie Brookers urovekkjande attkjennelege fiksjonsunivers.

Øyvind Vågnes