«Er dette ein koronasong», spurde 11-åringen, då orda frå Neil Young kom over høgtalaren: «I try to wash my hands.»

Men det er nok skuldkjensle snarare enn smittevern som får Young til å vaske hender, «to make amends», i «Try», andresporet på Homegrown, som er ute i dag.

Young, som jamleg har gleda lyttarar med minikonsertar frå garden sin denne pandemivåren, laga Homegrown i 1974–75, men bestemte seg for ikkje å gi ut plata i ellevte time – omslaget var til og med klart. Sjølv seier Young at Homegrown utgjer ei hittil ukjend bru mellom Harvest (1972) og Comes A Time (1978), og det er ein god karakteristikk.

Young tømmer stadig skuffene, men denne gongen har han verkeleg leitt fram godsaker. På «Try» er det Levon Helm du høyrer på trommene, Emmylou Harris dukkar opp i refrenget, og Ben Keith er der på steelgitaren. «White Line», som kom i ei ganske anna tapping på Ragged Glory (1990), kjem her med Robbie Robertson på gitar. Slik held det fram.

Kvifor gav ikkje Young ut dette albumet i 1975? Var han trøytt av kjærleikssorga han skildrar i fleire av songane, slik at materialet gjorde han deprimert? Tok han eit råd frå Rick Danko, som meinte han heller skulle gi ut ei nyinnspeling av Tonight’s The Night? Same kan det vere, for no er Homegrown her – ei plate som vil stå mellom artistens fremste utgivingar, og som er som skapt for lyse sommarkveldar.

Øyvind Vågnes