Arkivet: Nanci Griffith
Nanci Griffith fekk både Grammy-pris og Americana Trailblazer Award.
Foto: Bryan Ledgard / Wikipedia
For ei veke sidan kom den triste meldinga om at Nanci Griffith (1953–2021) har gått bort, og vi minnest henne med tre songar:
At det dreier seg om ein flott forteljar som ikkje lenger er mellom oss, er lett å forstå om du tek ein lytt til eit fint opptak av «Love at the Five and Dime» frå 1988, som er lett å leite seg fram til på YouTube. Songen, som opphavleg var med på The Last of the True Believers (1986), vert fint innramma på ein måte som vitnar om ein sceneartist med suverent grep om det anekdotiske.
Den bluesete, korte «Come On Up Mississippi», frå det som skulle verte det siste albumet, Intersection, i 2012, vitnar om ein litt annan Griffith. Nemleg songaren med det politiske og sosiale samvitet, som her syng om den hardt plaga delstaten i tittelen, med sin fattigdom, sine skitne gater og berrføtte barn, for å bruke låtskrivarens ord, i ein konfrontasjon med manglande empati og handlekraft hos medborgarar. Griffith var mild og hard om kvarandre, og ganske treffsikker på begge måtar.
Sjølv fann eg først vegen til Nanci Griffith då ein kamerat tipsa meg om tolkinga hennar av John Prines «Speed of the Sound of Loneliness», som slo meg heilt ut, og framleis gjer det. Songen var å finne på Other Voices, Other Rooms (1993), oppkalla etter Truman Capotes roman, ei eksepsjonelt velvald samling coverversjonar, med prominente gjester i rekkjene, mellom dei Prine sjølv, i duett på sin eigen låt.
Øyvind Vågnes
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
For ei veke sidan kom den triste meldinga om at Nanci Griffith (1953–2021) har gått bort, og vi minnest henne med tre songar:
At det dreier seg om ein flott forteljar som ikkje lenger er mellom oss, er lett å forstå om du tek ein lytt til eit fint opptak av «Love at the Five and Dime» frå 1988, som er lett å leite seg fram til på YouTube. Songen, som opphavleg var med på The Last of the True Believers (1986), vert fint innramma på ein måte som vitnar om ein sceneartist med suverent grep om det anekdotiske.
Den bluesete, korte «Come On Up Mississippi», frå det som skulle verte det siste albumet, Intersection, i 2012, vitnar om ein litt annan Griffith. Nemleg songaren med det politiske og sosiale samvitet, som her syng om den hardt plaga delstaten i tittelen, med sin fattigdom, sine skitne gater og berrføtte barn, for å bruke låtskrivarens ord, i ein konfrontasjon med manglande empati og handlekraft hos medborgarar. Griffith var mild og hard om kvarandre, og ganske treffsikker på begge måtar.
Sjølv fann eg først vegen til Nanci Griffith då ein kamerat tipsa meg om tolkinga hennar av John Prines «Speed of the Sound of Loneliness», som slo meg heilt ut, og framleis gjer det. Songen var å finne på Other Voices, Other Rooms (1993), oppkalla etter Truman Capotes roman, ei eksepsjonelt velvald samling coverversjonar, med prominente gjester i rekkjene, mellom dei Prine sjølv, i duett på sin eigen låt.
Øyvind Vågnes
Fleire artiklar
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement
«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.