Vi tillèt oss å vende tilbake til Mark Hollis, ein av dei verkeleg interessante profilane som voks ut av popmusikken i 1980-åra, og som gjekk bort for snart eitt år sidan, 64 år gammal. Då løfta eg fram Mark Hollis (1998), det einaste albumet han gav ut under eige namn, som eg tilfeldigvis hadde funne vegen tilbake til i dagane før eg høyrde at han hadde gått bort.

Det var med bandprosjektet Talk Talk at Hollis gjorde seg gjeldande, og det vart ganske stille frå det haldet i åra etter at Mark Hollis kom ut, men denne vinteren har albumet komme i ny utgåve på vinyl – eit godt høve til å lytte igjen, eller nærme seg desse songane for første gong.

Mark Hollis er ei kresent minimalistisk plate, med eit finstilt kammerpreg som ikkje minst vert styrkt av den utsøkte bruken av treblåsarar, og utgivinga tok artisten langt bort frå noko som likna hitpotensial. Små dropar med jazz er med i miksen, men det finst ikkje ei heilt passande sjangernemning for denne musikken. Å seie at albumet er stillferdig er nesten ei underdriving.

Øyvind Vågnes