Arkivet: Enos dagbøker
Brian Eno då han deltok i ein paneldebatt med Apollo-astronautar i Sveits i 2019.
Foto: Ennio Leanza / AP / NTB
Den første dagen i 1995 laga Brian Eno vårkylling til middag, han røykte ein sigarett og drakk to glas vin. Han kom til å tenkje på far sin, som hadde ført dagbøker som eit strategisk ledd i kampen mot seni-
liteten.
Dette første oppslaget i A Year With Swollen Ap-
pendices: Brian Eno’s Diary, først utgitt i 1996, og no på nytt i utvida utgåve, er talande for innhaldet mellom permane, som kombinerer idear, observasjonar og skildringar av opplevingar av ordinær eller triviell art med kunstnarleg samarbeid med nokre av dei største artistane i samtida.
For slike som meg – Eno-interesserte med høg nok nerdefaktor – er det ein aldri så liten lesefest.
Eno skreiv lenge utan å tenkje på publisering. Det er til trøyst å lese at også dette mennesket kan prokrastinere og synest han kastar vekk for mykje tid på Photoshop (!), og at han slit med laster og helseproblem av større og mindre art. (Han vart 47 år i 1995.)
Sjølvskryt vert det lite av når ein skriv for seg sjølv. Skrifta er snarare prega av glimt i auget, tørr sans for humor og usystematiske spekulasjonar av ein type som sjeldan får plass i intervjusamanheng eller i essaystikk.
Refleksjonar om kunst og teknologi dukkar ikkje overraskande opp, av og til i stikkordsform, mellom middagar, leik med døtrene og barndomsminne. Og så er det anekdotane, frå kreativt samarbeid med Bowie og U2 og andre, for ein dag på jobben for Brian Eno er også ein form for kvardag, kor lite han enn liknar på din eller min. Sladder vert det lite av, men vi kjem likevel heilt inn i det private rommet, der det mellom anna viser seg at ingen kan vere trygge når Bono set seg i førarsetet i ein bil.
Til slutt vart det nok. 31. desember skriv Eno: «Tomorrow I can go to sleep without having to write this diary.» Og med det har lesaren fått nok også.
Øyvind Vågnes
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Den første dagen i 1995 laga Brian Eno vårkylling til middag, han røykte ein sigarett og drakk to glas vin. Han kom til å tenkje på far sin, som hadde ført dagbøker som eit strategisk ledd i kampen mot seni-
liteten.
Dette første oppslaget i A Year With Swollen Ap-
pendices: Brian Eno’s Diary, først utgitt i 1996, og no på nytt i utvida utgåve, er talande for innhaldet mellom permane, som kombinerer idear, observasjonar og skildringar av opplevingar av ordinær eller triviell art med kunstnarleg samarbeid med nokre av dei største artistane i samtida.
For slike som meg – Eno-interesserte med høg nok nerdefaktor – er det ein aldri så liten lesefest.
Eno skreiv lenge utan å tenkje på publisering. Det er til trøyst å lese at også dette mennesket kan prokrastinere og synest han kastar vekk for mykje tid på Photoshop (!), og at han slit med laster og helseproblem av større og mindre art. (Han vart 47 år i 1995.)
Sjølvskryt vert det lite av når ein skriv for seg sjølv. Skrifta er snarare prega av glimt i auget, tørr sans for humor og usystematiske spekulasjonar av ein type som sjeldan får plass i intervjusamanheng eller i essaystikk.
Refleksjonar om kunst og teknologi dukkar ikkje overraskande opp, av og til i stikkordsform, mellom middagar, leik med døtrene og barndomsminne. Og så er det anekdotane, frå kreativt samarbeid med Bowie og U2 og andre, for ein dag på jobben for Brian Eno er også ein form for kvardag, kor lite han enn liknar på din eller min. Sladder vert det lite av, men vi kjem likevel heilt inn i det private rommet, der det mellom anna viser seg at ingen kan vere trygge når Bono set seg i førarsetet i ein bil.
Til slutt vart det nok. 31. desember skriv Eno: «Tomorrow I can go to sleep without having to write this diary.» Og med det har lesaren fått nok også.
Øyvind Vågnes
Fleire artiklar
Cecilie Grundt med Vigleik Storaas, David Andersson og Fredrik Villmow.
Foto: Sigbjørn Berven
Solide røter
Cecilie Grundt har sett saman eit lojalt lyttande band.
Eivind Trædal har sete i Oslo bystyre for MDG sidan 2015. I vår kom det fram at han stiller seg til disposisjon for stortingslista til MDG.
Foto: Cappelen Damm
Den tunge kampen mot bileufori
Eivind Trædal viser fram politikkens fallitt på transportfeltet i boka På ville veier.
Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.
Foto: Jim Watson / AFP / NTB
Trump ord for ord
Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.