I går, på Kristi himmelfartsdag av alle dagar, tok danskane til med å grava opp att fleire millionar mink som vart avliva i fjor haust på grunn av koronasmittefare. Så langt har det kosta ein dansk matminister både jobben og ministerbilen. Kva sluttrekninga kjem på i reine pengar, er det ingen som har oversyn over.

Men det siste har etter kvart vorte så vanleg i Danmark at ingen orkar tanken på å rekna det ut. Dermed slepp vi alle å sjå dei tala. Planane om oppgravinga vart kunngjorde samstundes med at danskane fekk vita at dei hadde tapt ei drabeleg rettssak i London der 27 milliardar danske kroner var gått med i ein skattesvindel som var så fiks at ingen kriminalbokforfattar ville ha hatt kløkt til å skriva ein roman om han.

Svindlaren lever godt og har det fint i Dubai, dit han var lur nok til å flytta frå London medan tid var. Men det danske skattevesenet er noko for seg sjølv, og den lesaren som måtte ha interesse av detaljane og 24 eller helst 48 timar til overs, kan berre ta kontakt. Den danske regjeringa har anka avgjerda, så det vert nok enda ein slant eller to i lomma på advokatane før vi er i mål.

Heller ikkje sjølve oppgravingsprosjektet har ført med seg anna enn energisk risting på danske hovud. For dei danskane som tidleg sa at det kanskje ikkje var så klokt å grava ned alle desse minkane, for desse rotnande minklika kunne øydeleggja grunnvatnet på dei stadene i Jylland som vart den nest siste kvilestaden deira, var nok inne på noko. Dessutan vert det mykje stank på desse traktene, og gravearbeidet og bortkøyringa vil føra med seg mykje støy.

Dei som bur der, har forståeleg nok teke mot meldinga med alt anna enn glede. Som eigar av eit sommarhus på Sjælland har eg fylgt saka med interesse, men det er altså ingen nedgravne minklik og dermed heller ingen minkstank i nærleiken av oss, så vi har berga oss bra bortsett frå det som kjem på skattesetelen. For minkavlarane, som har mista levebrødet sitt, skal rimeleg nok ha kompensasjon for all den visdomen som politikarane har dynka dei med – i eit land som har status som ein av dei fremste landbruksstatane i verda.

Det er vanleg å gje den store svenske statsmannen Oxenstjärna æra for visdomsordet «Du ville förvånas, min son, om du visste med vilken oförstånd denna värld regeras.» Folk som har betre greie på slikt enn eg har, meiner at det var pave Julius 3. så tidleg som på 1500-talet.

Klokt sagt var det i alle høve, og så får den som vil, ta æra. Vi satsar på ein dansk sommar til, og på at han vert så varm at vi greier oss fint utan dei danske minkpelsane som det no ikkje lenger er så enkelt å få kjøpt.

Somme av desse minkavlarselskapa har eksistert i fleire generasjonar, og det seier seg sjølv, med norske statsmannsord, at dei er djupt såra og vonbrotne.

Per Egil Hegge