Det meste var enklare i gamle dagar. Den finske presidenten heitte alltid Urho Kekkonen og vart attvald kvart fjerde år. Den norske statsministeren heitte Einar Gerhardsen, den svenske regjeringssjefen heitte Tage Erlander, og dei to vart alltid attvalde, dei med. Svenskane har eit ord for det: Ordning och reda. Og slik er det, for slik var det.

Ein ven som alltid fylgde med, tusla skamfull rundt her om dagen fordi han ikkje kunne plassera eit namn berre fordi det var flunkande nytt, så nytt at han ikkje hadde høyrt det før. Korleis skal ein ha styr på verda da, for ikkje å snakka om å ha det oversynet ein treng?

Dama, for det er slutt på den tida da det berre var magre menn som sikra seg høge og mektige stillingar i samfunnslivet og politikken, heiter Magdalena Andersson, og ho har så beinharde augo at ho kunne ha vore mann. Ho vart finansminister da Stefan Löfven vart svensk statsminister denne hausten. Det hjelpte ikkje det minste at han tok avskil, for ho vart statsministerkandidat før nokon fekk sukk for seg, og enklare vart det ikkje at ein kvinne med eit så bibelsk fornamn låg an til å verta svensk regjeringssjef.

Vi får byrja med dei harde augo. Da Magdalena Andersson dukka opp i dei svenske overskriftene, kom ho med noko heilt nytt. Kontoret hennar i Riksdagen låg slik til at ho hadde nabokontor med Sverigedemokraterna, Jimmy Åkessons høgreradikale parti. Mot dei hadde ho reist ein forsvarsmur i form av eit teppe eller eit tapet slik at ho slapp å sjå dei. Ho lika dei ikkje, nemleg, og da var det best slik.

Journalisten som skulle presentera henne for norske fjernsynssjåarar, var gløgg nok til å spørja om det kanskje låg eit problem her; Åkessons parti utgjorde ei gruppe i Riksdagen, og da måtte dei vel reknast med, til og med av dei som ikkje fekk seg til å lika dei?

Nja, det var ikkje sikkert, ikkje for den barske representanten Andersson med det bibelske fornamnet. Ho gjekk lenger, for ho ville heller ikkje ha noko å gjera med det norske Framstegspartiet av same grunn: Ho likar dei ikkje.

Når slikt hender, tenkjer eg, som er ein enkel gut frå landet, at riksdagsledamot Andersson på ein blunk har skjøna noko som strutsen har brukt mykje meir tid på å forstå: Stikk du hovudet i sanden, er det ting du ikkje treng å skjøna, for dei eksisterer ikkje.

Vel, på eitt eller anna plan gjer dei kanskje det, men er du heldig nok, slepp du å ta stilling til desse vanskelege tinga. Eller partia. Eller magdalenaene.

Kanskje går verda vidare likevel. Eg er usikker. Enda meir usikker vert eg på at det er, eller vert, ei betre verd.

Per Egil Hegge