Ammunisjonslageret på det russiske flaggskipet «Moskva» vart utsett for ein fulltreffar denne månaden, og det same hende med eitt av ammunisjonslagra på den hypermoderne tyske kryssaren «Blücher» i Drøbaksundet i morgontimane tysdag 9. april 1940. Resultatet vart det same, og jamvel vi lekfolk forstår at eit ammunisjonslager ikkje har godt av slikt, ikkje dei mange som er om bord heller.

No veit vi ikkje heilt sikkert om det var slik det gjekk føre seg, men det vi veit, er at «Moskva» er gått over i historia. Heller ikkje flaggskip, same kor stor symbolverdi dei har, overlever slike katastrofar, same kor godt bygde dei er. Dermed har den russiske krigsflåten notert seg for enda eit alvorleg tilbakeslag som admiralane hadde teke sikte på å unngå. Det hjelper lite med fargerike rader av ordenar, og for den russiske militærmakta er det eit nytt sviande prestisjenederlag etter alt det som har hendt sidan 24. februar.

For president Vladimir Putin er det lite anna å gjera enn å bita tennene saman og lova at krigslykka skal snu. Men to månader inne i ein krig, der mykje har vore gale køyrt og rangt velta, og det med eit propagandaopplegg som heller ikkje har vore av det fin­snikra slaget, står krigsveteranen Putin som noko heilt anna enn den han helst hadde ynskt å vera, og Ukraina står med ein heltestatus som presidenten i landet var visst å trekka fordelar av. Han er skodespelar, og han er i ferd ned å gjera Ronald Reagans ord til sine: «Folk lurer på korleis en politikar kan greia ein slik jobb med min bakgrunn. Dei bør sjå heilt annleis på det: Eg har inga aning korleis eg skulle ha makta dette om eg ikkje hadde hatt røynsle som skodespelar.»

Den beste skodespelaren eg har sett som politikar, var Harold Macmillan, som alvorleg tenkte på å verta skodespelar, og han var formidabel når han skulle fylla ei rolle. Men det er meir enn 50 år sidan, og vi har alle vorte eldre. Mykje eldre.

Det skal seiast at Macmillan viste eit heilt anna handverk enn Putin har lagt for dagen dei siste to månadene. Kanskje har han ein opptur i vente. Men så langt tyder fint lite på det. Og eit forlist flaggskip er og vert eit forlist flaggskip, med utriveleg mange kister med unge folk som har Russlands fremste militærutdanning under vesten. Putin kjem frå ein militær karrierefamilie, og så langt er det lite som lovar godt, om ein ser situasjonen frå russisk synsstad.

Det er så langt lagt lite vekt på den klassiske russiske symbolikken, med arkaiske bokstavar som skal trekkja trådane attende til russiske tradisjonar og ære. Det kosta kolossalt mykje å koma dit, med uhyggjeleg høge tapstal før tendensen snudde. Det er det som Putin og familien hans har levd på og dyrka fram med større energi enn suksess. Til no har det kasta forbløffande lite av seg.

Per Egil Hegge