Når noko går Donald John Trump imot, er det aldri hans skuld. Slik har han det greitt nok. Men motbakkane har vorte både fleire og brattare dei seinaste vekene, og i helga bomma han til og med på noko så enkelt som slipstesten: Han kom ut av presidentflyet etter ein mindre vellukka tur til Tulsa i Oklahoma, og det breie presidentslipset hang på halv tolv i staden for å vera ulasteleg knytt og strigla som det sømer seg for ein kombinert statssjef og eigedomsutviklar.

Etter ein nokså lang epidemipause har han teke opp att valkampen utan å bry seg med småplukk som koronavirus og forbløffande glisne benkerader når han skal hyllast av folkemassane. Men for tida går meir og meir på skeive for mannen som helst skal sikra seg fire nye år som president. Det er ikkje lett å peika ut kva som er verst, men det dumdristigaste er kanskje at han ikkje nøyer seg med å peika nase av lagnaden; i tillegg må han tola at folk som helst skulle stø han lojalt, ikkje er redde for han lenger. Motstandarane i pressa er det ikkje så farleg med, der er det lite å henta, og dessutan er dei (dvs. vi) løgnarar heile bunten. Men når høge offiserar, frå forsvarssjefen og forsvarsministeren, som han er sjef for, nektar å stå i giv akt og seier seg leie for at dei vart med på tåpelege paradeturar i nærleiken av Det kvite huset, er det eit faresignal.

Denne veka fylgde Trump opp Oklahoma-reisa med ein ny valturné, no til Arizona. Det påfunnet kom etter ein svært brå og alvorleg auke i smittetala i dei traktene av USA. Trump ser heilt bort frå vernetiltak som andletsmaske – ein risikerer å få stempel som pyse og feiging om ein brukar slikt. Og da staben hans ikkje makta å hindra at det vart kjent at fleire av tryggingsvaktene hadde vorte smitta av koronavirus, reagerte han slik han plar gjera: Han vart sinna. Det ville vera noko heilt nytt i virologien dersom det skulle hjelpa mot viruset.

Som om ikkje alt dette var nok, viser meiningsmålingane ingen framgang no, vel fire månader før presidentvalet. Dette har dessutan vore den veka da den tidlegare tryggingsrådgjevaren John Bolton gav ut boka si. Bolton er ingen stor skribent, men han leverer tjukke bøker. For nokre år sidan var han næraste granne til ein gjestfri norsk diplomat i Washington, og vi møtte han i eit middagsselskap der ein gong i det førre hundreåret. Barten hans, og sjølvtilliten, var like stor den gongen òg. Den kvelden oppførte Bolton seg pent, noko som ikkje alltid er sjølvsagt. Han har derimot ikkje oppført seg pent mot sjefen sin, og reknar vel med å selja mange bøker om kor dårleg skikka Trump er som president. Rimeleg nok er dette eit syn som Trump – som vurderer seg sjølv som eit svært stabilt geni – ikkje deler, så Bolton har fått passet sitt påskrive. Men den tidlegare tryggingsrådgjevaren har opp gjennom åra gjort mykje for å skaffa seg fiendar i Washington, så han toler ein støyt og er truleg vel nøgd så lenge det ferske prosaverket fôrar bankkontoen hans. Han fekk 20 millionar kroner i forskot, anten boka klatrar til topps på salsstatistikken eller ikkje, så han har nok til hushaldsbudsjettet ei stund framover. Men særleg triveleg vert det ikkje i traktene rundt han av slikt, og Bolton kjenner så pass til amerikansk politisk historie at han kan sitera ein president som han ikkje likar fordi han var demokrat: Harry Truman, som sat i Det kvite huset frå 1945 til 1953, brukte gjerne å seia: «Om du vil ha deg ein ven i Washington, skaff deg ein hund.»

Og det gjorde han. Trump er utan kjæledyr.

Per Egil Hegge