Da president Donald Trump og motkandidaten hans, Joe Biden, møttest til fjernsynsduell for ei dryg veke sidan, var Trump tydeleg svært nøgd med ein replikk om feige folk som går rundt med andletsmaske som vern mot koronasmitte: «Biden går alltid rundt med den største maska som er å sjå.» Berre to døgn seinare reiste presidenten med helikopter frå Det kvite huset til spesialsjukehuset Walter Reed like ved Washington for å leggjast inn der som pasient. Han hadde maske, og han hadde fått diagnosen covid-19, som dei fleste av oss kjenner betre som korona.

Dei fleste har fått med seg at den smittsame sjukdomen etter hans meining er temmeleg ufarleg, og han har gjort svært mykje for å bagatellisera at over 200.000 amerikanarar har mist livet i epidemien, eller pandemien, for å bruka eit ord som nesten ingen av oss hadde høyrt, og i alle fall ikkje lært oss, for eit halvår sidan. For dei som har fått nekrolog og gravmæle, var det altså ikkje spesielt ufarleg.

Sjølv fekk eg koronadiagnosen i midten av mars, og det skremde Erna Solberg og Bent Høie slik at dei stengde heile landet ned same veka. Eg har vore i karantene, eg har skaffa meg maske, til og med gått med henne nokre gonger, eg har hatt symptom som har variert mellom influensaliknande plager med lett feber, litt tørrhoste, halsvondt og mageknip. Lite å jamra over og enda mindre å skryta av, og helikopter klarar eg meg utan. Eg får medisin, og da aukar vokabularet mitt, for dei same medisinane står det om i telegram frå Washington. Dexametason, eit steroid som dukka opp no ved månadsskiftet i telegramma frå USA og smakar pyton slik skikkeleg medisin skal gjera, stod på menyen ei vending i sommar. Det hadde eg aldri høyrt om før. Som Trump er eg ein mann langt opp i åra, og eg burde ha kvitta meg med nokre kilo. Ingen av oss to har nådd så langt.

Men sidan eg ikkje bur i Sverige, har eg kjent meg i brukbar form i månadsvis og er ved godt mot. Eg søv bra og et enda betre, og så får det heller vera det same om det vert berre sparsamt med turrenn denne vinteren òg. Walter Reed-sjukehuset køyrde eg forbi nokre gonger i dei åra eg budde i Washington. Ein ven som er militær, vart operert der, for ryggplager, og han kunne rosa seg av at det var «presidentlaget» som tok jobben. Den gjengen har sving på knivbruken sin, enda det er sjeldan at presidenten er innom – han har eit land å styra og vil gjerne veljast på nytt. Venen min har vore frisk sidan.

Sidan president Trump lenge hadde formulert seg spydig om folk som trur at korona er farlege greier, er det vørd- og smaklause folk som no snakkar om Nemesis, ei dame som av og til kan vera litt sein i avtrekket, men det skal ho ha: Fast i klypa er ho. Etter at Trump fekk diagnosen, vart tvitringa hans spakare, og han snakkar om at han reknar med å friskna til. Med andre ord: Han vart altså sjuk av koronaen, enda han i fleire månader hadde sagt pytt, pytt og stempla pandemien som ufarleg. No viser det seg at han måtte ha ekstra oksygen, noko som er eit faresignal.

Når slikt kjem i innspurten av ein valkamp, får folk i mitt yrke travle dagar. Da duger det ikkje med oppslagsbøker. Den medisinske skriftlærde som orienterer oss om Trumps tilstand, Dr. Sean P. Conley, er noko så fint som osteopat. Det lever enno folk som hugsar den førre osteopaten som fekk ei rolle i ei politisk krise: Det var i 1963. Han heitte Stephen Ward og var osteopat i London under Profumo-skandalen, som sette punktum for statsminister Harold Macmillans karriere og sende det britiske konservative partiet i opposisjon ved valet året etter.

Osteopatar er dårleg nytt for politiske toppleiarar. Det ville ha skremt meg om eg var Donald Trump.

Per Egil Hegge