Journalistyrket kan gjera deg til kva det skal vera, berre du har vett til å slutta medan tid er. Dette er eit gamalt visdomsord, og somme bladfykar har våga spranget til eit anna yrke. Nokre har gått inn i politikken, og da ikkje som rådgjevar eller øyrekviskrar, men som regjeringsmedlem.

Det er eit stort og dristig steg, både for den som utnemner og for den som vert utnemnd. Og som så mange andre bråe kast i livet, er det alt anna enn risikofritt.

Eg veit om tre yrkesbrør – ei av dei er yrkessyster – som har fått ansvaret for utanriksdepartementet i heimlandet sitt. For to av dei har det gått svært bra, for den tredje er det meir uvisst, men alle er interessante menneske i over all måte interessante situasjonar.

Den eine har vore aktiv pensjonist nokså lenge, men Uffe Ellemann-Jensen, årgang 1941, var dansk utanriksminister frå 1982 til 1993. Han fekk vera med på å avvikla den kalde krigen, der han som student hadde ei løynd rolle som alt anna enn journalist, med fleire interessante reiser til Polen og Aust-Tyskland. Det var heller ikkje mange millimeter om å gjera at han skulle ha vorte statsminister i 1993, men han tapte på målstreken. Spesielt audmjukande var det at han kasserte inn sigeren på førehand.

Men éin drabeleg siger fekk han: da statsminister Olof Palme sommaren 1983 dumma seg grundig ut ved å avbryta ferien og gi ein pressekonferanse i treskor for å samanlikna den danske regjeringa – som hadde bora etter olje litt for nær den svenske vestkysten – med juntaen i Buenos Aires, som hadde laga invasjon på Falklandsøyane året før. Det var ikkje Palmes stoltaste stund.

Den andre utanriksministeren med pressefortid er Boris Johnson i London. Han var like uregjerleg som Brussel-korrespondent for The Daily Telegraph som han hadde vore som student i Oxford, eller vart som borgarmeister i London og ein av toppmennene i «ut av EU» i 2016. Det siste gjekk ikkje som planlagt; han var på vinnarlaget, og brått og uventa vart det kravd av han at han måtte ha ein politikk. No er han mykje på reise, og det er greitt for alle, særleg for statsminister Theresa May.

Johnson har arbeidd i The Times òg. Der fekk han sparken etter sitatfusk. Men rett skal vera rett: Han har fått journalistprisar.

Den tredje er i ein heilt annan divisjon: Chrystia Freeland (f. 1968) vart kanadisk utanriksminister i januar, etter to år som handelsminister. Ho har studert både ved Harvard og i Oxford, talar eit halvt dusin språk og var ein briljant Moskva-korrespondent for Financial Times i slutten av 1990-åra. Sidan arbeidde ho for Toronto Globe and Mail, både som korrespondent i Kiev og som sjefredaktør, før ho stilte til val i parlamentet i Ottawa i 2013. Da hadde ho skrive to bøker i toppklasse: Sale of the Century (2000), om den barske overgangen til kapitalisme i det som ein gong hadde vore Sovjetunionen, og Plutocrats: The Rise of the New Global Super-Rich and the Fall of Everyone Else (2012). For den siste har ho fått fleire prisar.

Namnet Chrystia fortel om ein ukrainsk bakgrunn, og mellom politikarane ho har fillerista, er den korrupte ekspresidenten i Ukraina, Viktor Janukovitsj, som stakk av frå luksushusa og vodkaflaskene sine i Kiev og no bur i Russland. Freeland har «hytte» i hovudgata i Kiev. Det ukrainske eksilsamfunnet i Canada er så stort, og har så sterk posisjon i landet, at ho har ankerfeste for djup skepsis både til Vladimir Putin og til sympatien Donald Trump nærer for kameraten i Kreml.

Ho har alt signalisert at Canada må ha eit nærare samband med EU; ho kjenner seg alt anna enn trygg på Washington. Spesialstudium av, og bok om, dei superrike kan koma til nytte, kva ein no elles vel å bruka livet sitt til. Dessutan er ho gift med ein pressemann. Betre kan det knapt verta.

Per Egil Hegge