Dansk Folkeparti har ikkje brydd seg med så mange prinsipp, men det skal partiet ha: Det har alltid halde seg for godt til å hungra etter statsrådspostar og ministerbilar, ei form for politisk askese som eg av og til har rekna som noko i retning av beundringsverdig. I den flokken av prinsippsterke hamna Siv Jensen og Sylvi Listhaug for ei veke sidan, og vi som kanskje ville ha vore mindre motstandsdyktige mot slike freistingar om vi hadde fått sjansen, får gjera som Marve Fleksnes og gi oss ende over.

Men dei karaktersterke kvinnene og mennene i Dansk Folkeparti sør for Skagerrak hadde eit enkelt grunnsyn; dei satsa aldri på at politikk skulle eller kunne vera noko anna enn keisamt og grått – tvert imot visste dei så vel at slikt ikkje var til å unngå. Livet har den likskapen med politikken at det alltid er kvardagane det er flest av. Dei trøysta seg med at dei kunne få utretta meir utanfor regjeringa enn dei makta frå innsida av eit statsrådskontor. Lenge heldt dette synet stikk. Kvar gong den danske regjeringa trong eit støtteparti, slik som når budsjettet skulle godkjennast i Folketinget, stilte dei lojalt opp. Dei røysta både for avgifter og for høgare skatt. Vilkåret, eller prisen, var det same kvart år: Innvandringspolitikken måtte skjerpast, steg for steg. Eit budsjett må landet ha, og dermed vart det årvisst slik.

No vert det kanskje slik hos oss òg, etter at dei trugne og røynde statsrådane frå Framstegspartiet må ta føtene fatt eller læra seg å gripa telefonen for å få fatt i drosje. Tidene endrar seg, og omskolering er sunt – kanskje til og med naudsynt – for alle i ei tid da det meste endrar seg.

Ingen kan vita det sikkert, men det kan henda at det norske partiet som no leverte frå seg nøkkelkorta og gjorde slutt på Erna Solbergs draum om ei fleirtalsregjering som kan verta meir enn årsgamal, har forrekna seg. For i Danmark har det hendt noko: Mange av veljarane til Dansk Folkeparti ville ha meir handfaste resultat. Etter kvart trøytna dei på dei høgmoralske og prektige forsikringane om at ministerbilar var reinaste styggedomen. Og etter nokre år var det ikkje nok å tru på at eit anstendig politisk parti skal ha ryggrad og musklar til å stå imot slike freistingar og gå til fots om det ynskjer å flytta seg framover og oppover. Når veljarar trøytnar, går det slik diktaren så brutalt seier: Valresultata og meiningsmålingane syner at voksteren «veiknar og visnar, bleiknar burt».

Korkje i Danmark eller hos oss er det nokon som har peika på denne nye likskapen mellom Framstegspartiet i Noreg og Dansk Folkeparti. Begge partia har halde fast ved at dei ikkje er søsterparti og derfor ikkje kan, skal eller vil samanliknast. Omhyggjeleg har dei unngått å ha kontakt i form av utsendingar til partilandsmøte eller kopiering av programpostar. Den danske noregsvenen Piet Heins har med sitt kattedikt levert oppskrifta her, for begge:

Lille kat/ lille kat/ lille kat på vejen,

Hvis er du/ hvis er du?

Jeg er s’gu min egen.

Begge auka dei lenge i omfang og vart til store, eigenrådige kattepusar med farlege klør, heilt til voksteren som sagt stansa.

«Sitt eige» er både det norske Framstegspartiet og Dansk Folkeparti, etter ommøbleringa i det danske politiske landskapet i juni i fjor og det norske no i januar. Så får dei tolmodige mellom oss sjå om dette er ei oppskrift for einstøingar eller for dei som trivst best i samarbeid og gir katten i motstanden mot ministerbilar med sjåfør.

Per Egil Hegge