Ungdomen no til dags
Ny norsk ungdomsfilm blandar det trygge og trauste med friskt og søtt.
Frida er ein frikar, mendan Marius er ein flink og grei gut på alle vis.
Foto: Norsk Filmdistribusjon / Ape&Bjørn
Drama
Regi: Martin Lund
Psychobitch
Med: Jonas Tidemann, Elli Rhiannon Müller Osbourne, Henrik Rafaelsen
Marius (Tidemann) går siste året på ungdomsskulen på Gjøvik. Han er ein flink og grei gut på alle plan: skarp på skulen, rask i skisporet og snill med medelevane. Frida (Osbourne) er ein frikar. Ho skulkar og skrik. Læraren vil at Martin skal hjelpe henne med å jobbe to og to. Kan Marius fikse Frida, eller får ho fram ein fri kar i han? Det byrjar med bråk, men motsetningar trekker mot kvarandre.
Takta
Stilistisk finst her ingen krumspring. Regissør Martin Lund har lagt seg på ei trygg tilnærming til temaet. Resultatet er ein vanleg ungdomsfilm, med mindre kunstnariske ambisjonar enn for eksempel nydelege Natt til 17. av Eirik Svensson. Lund byd på den kjende meldinga til ungdomen om at ein skal vere den ein er, og at det er greitt å skilje seg ut. Elles får han med mange gode poeng og nyansar. Filmen er forfriskande fri for skurkar.
Vi ser kor einsam ein kan vere i ein flokk full av stønad og ros. Ei freidig scene illustrerer kor kvelande ein kondomdress med norske flagg kan vere for langrennsgutar i generasjon prestasjon. Eit humoristisk høgdepunkt er då Marius kjeftar på far sin fordi han støtt får skryt. Faren famlar flau. Lund viste òg med Meir eller mindre mann at han likar pinlege situasjonar. Slike er Marius livredd for, som tenåringar flest, medan frekke Frida klagar på at han alltid gjer det ein burde. Nokre gonger er det godt å vere heilt ute av takt, sjølv om filmspråket står meir i stil med den konforme hovudpersonen enn med bodskapen.
Tida
Ikkje alt skodespelet er like stødig, men dei to hovudrollene har nok å fare med til å bere filmen. Figurane er truverdige og sympatiske, gjerne gjennomtenkte, men òg feige og redde. Dei er heilt vanleg ungdom av vår tid, utan skrekkeksempel eller heltar. Tidsriktig musikk av Emir og Sigrid spritar opp stemninga.
Psychobitch er ein søt film med enkelte veikskapar, men med friske element og sjarm. Ungdomen no til dags er ikkje verst. Det er ikkje denne filmen heller.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Martin Lund
Psychobitch
Med: Jonas Tidemann, Elli Rhiannon Müller Osbourne, Henrik Rafaelsen
Marius (Tidemann) går siste året på ungdomsskulen på Gjøvik. Han er ein flink og grei gut på alle plan: skarp på skulen, rask i skisporet og snill med medelevane. Frida (Osbourne) er ein frikar. Ho skulkar og skrik. Læraren vil at Martin skal hjelpe henne med å jobbe to og to. Kan Marius fikse Frida, eller får ho fram ein fri kar i han? Det byrjar med bråk, men motsetningar trekker mot kvarandre.
Takta
Stilistisk finst her ingen krumspring. Regissør Martin Lund har lagt seg på ei trygg tilnærming til temaet. Resultatet er ein vanleg ungdomsfilm, med mindre kunstnariske ambisjonar enn for eksempel nydelege Natt til 17. av Eirik Svensson. Lund byd på den kjende meldinga til ungdomen om at ein skal vere den ein er, og at det er greitt å skilje seg ut. Elles får han med mange gode poeng og nyansar. Filmen er forfriskande fri for skurkar.
Vi ser kor einsam ein kan vere i ein flokk full av stønad og ros. Ei freidig scene illustrerer kor kvelande ein kondomdress med norske flagg kan vere for langrennsgutar i generasjon prestasjon. Eit humoristisk høgdepunkt er då Marius kjeftar på far sin fordi han støtt får skryt. Faren famlar flau. Lund viste òg med Meir eller mindre mann at han likar pinlege situasjonar. Slike er Marius livredd for, som tenåringar flest, medan frekke Frida klagar på at han alltid gjer det ein burde. Nokre gonger er det godt å vere heilt ute av takt, sjølv om filmspråket står meir i stil med den konforme hovudpersonen enn med bodskapen.
Tida
Ikkje alt skodespelet er like stødig, men dei to hovudrollene har nok å fare med til å bere filmen. Figurane er truverdige og sympatiske, gjerne gjennomtenkte, men òg feige og redde. Dei er heilt vanleg ungdom av vår tid, utan skrekkeksempel eller heltar. Tidsriktig musikk av Emir og Sigrid spritar opp stemninga.
Psychobitch er ein søt film med enkelte veikskapar, men med friske element og sjarm. Ungdomen no til dags er ikkje verst. Det er ikkje denne filmen heller.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Ikkje alt skodespelet er like stødig, men dei to hovudrollene har nok å fare med til å bere filmen.
Fleire artiklar
Foto: Terje Pedersen / NTB
FHI svikter sitt samfunnsoppdrag
«Det er svært viktig at FHI er tydelig overfor publikum på at de ikke jobber med årsaken til long covid.»
Teikning: May Linn Clement
Å forveksla aggressor med forsvarar
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
Den nyfødde kalven.
Foto: Hilde Lussand Selheim
Ei ny Ameline er fødd
Vårsøg – også kalla Tripso sidan ho var så skvetten som ung, spissa øyro for ingenting og trippa med beina inn og ut av fjøset – fekk ein ny kalv natt til 13. mai.
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Papiravisa