Vakre og morosame kvardagsbilete
Leikent gruppedrama gjev varmt attendeblikk på den første koronavåren.
Stykket er nyskrive av Ingrid Jørgensen Dragland. Elisabeth Matheson debuterer som regissør.
Foto: Det Norske Teatret
Det Norske Teatret, Scene 3:
Ingrid Jørgensen Dragland:
I desse dagar
Regi: Elisabeth Matheson
Scenografi, kostyme- og videodesign: Bård Lie Thorbjørnsen
Komponist: Marthe Belsvik Stavrum
Vi menneske syner oss i regelen mykje meir tilpassingsdyktige enn vi trur vi er, og alt no verkar det rart å tenke på kor forvirra og redde vi var, då koronaen kom for to og eit halvt år sidan. Den røynde og allsidige skodespelaren Ingrid Jørgensen Dragland har no utvida teaterradiusen sin med ein dramatikardebut. Ho byr på eit sjarmerande og kjenslevart overblikk på menneske og situasjonar i ein valen, nervøs tid, der folk har trong til å dele tankar og kjensler, men samstundes verne om seg sjølv, eit klassisk ambivalent dilemma.
Gjennom møte med ei mor, ei dotter og ei mormor, kvar med sitt, ein butikk-kleptoman, ein løyndomsfull kunstnar, ein dyrebutikkeigar, ein kafévert og fleire med, for ikkje å snakke om ein katt, førebiletleg spela av Gard Skagestad, som ser og skjøner meir enn menneska får med seg – ja, gjennom det heile ser vi eit velgjerande livsmot som ingen utanforliggjande trugslar kan tvinge i kne.
Scenebiletet er enkelt, dominert av ei rad kvite plankar, som stundvis fungerer som stiliserte objekt og elles som skjerm for videoprojeksjon av ei trafikkert rundkjøring. Det støttar opp om den flyktige og skiftande skildringa stykket har av ein hurtig, alminneleg kvardag.
I tillegg til dramatikar Dragland er det her òg ei anna «skodespelarinne», om vi for ein gongs skuld får bruke det reaksjonære ordet, som utvidar aksjonsradiusen sin. Elisabeth Matheson har tidlegare gjort mange sterke roller på Det Norske Teatret. Når ho no debuterer som regissør, kan vi på eit vis kjenne att både det kjenslesterke og det boblande humoristiske overskotet vi har sett henne gjere som utøvar. Ho skal vere svært velkomen att.
Alle dei seks skodespelarane gjer varmande inntrykk. Det er likevel freistande å framheve Marit Synnøve Berg, som i ei årrekkje har gjort flotte ting på ulike norske scener, men aldri før på Det Norske Teatret. Dei er lure om dei held fast på henne.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske Teatret, Scene 3:
Ingrid Jørgensen Dragland:
I desse dagar
Regi: Elisabeth Matheson
Scenografi, kostyme- og videodesign: Bård Lie Thorbjørnsen
Komponist: Marthe Belsvik Stavrum
Vi menneske syner oss i regelen mykje meir tilpassingsdyktige enn vi trur vi er, og alt no verkar det rart å tenke på kor forvirra og redde vi var, då koronaen kom for to og eit halvt år sidan. Den røynde og allsidige skodespelaren Ingrid Jørgensen Dragland har no utvida teaterradiusen sin med ein dramatikardebut. Ho byr på eit sjarmerande og kjenslevart overblikk på menneske og situasjonar i ein valen, nervøs tid, der folk har trong til å dele tankar og kjensler, men samstundes verne om seg sjølv, eit klassisk ambivalent dilemma.
Gjennom møte med ei mor, ei dotter og ei mormor, kvar med sitt, ein butikk-kleptoman, ein løyndomsfull kunstnar, ein dyrebutikkeigar, ein kafévert og fleire med, for ikkje å snakke om ein katt, førebiletleg spela av Gard Skagestad, som ser og skjøner meir enn menneska får med seg – ja, gjennom det heile ser vi eit velgjerande livsmot som ingen utanforliggjande trugslar kan tvinge i kne.
Scenebiletet er enkelt, dominert av ei rad kvite plankar, som stundvis fungerer som stiliserte objekt og elles som skjerm for videoprojeksjon av ei trafikkert rundkjøring. Det støttar opp om den flyktige og skiftande skildringa stykket har av ein hurtig, alminneleg kvardag.
I tillegg til dramatikar Dragland er det her òg ei anna «skodespelarinne», om vi for ein gongs skuld får bruke det reaksjonære ordet, som utvidar aksjonsradiusen sin. Elisabeth Matheson har tidlegare gjort mange sterke roller på Det Norske Teatret. Når ho no debuterer som regissør, kan vi på eit vis kjenne att både det kjenslesterke og det boblande humoristiske overskotet vi har sett henne gjere som utøvar. Ho skal vere svært velkomen att.
Alle dei seks skodespelarane gjer varmande inntrykk. Det er likevel freistande å framheve Marit Synnøve Berg, som i ei årrekkje har gjort flotte ting på ulike norske scener, men aldri før på Det Norske Teatret. Dei er lure om dei held fast på henne.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Skulpturen «Moren» av Tracey Emin utanfor Munchmuseet i Oslo.
Foto: Anne-Line Aaslund
«Moren» og søstrene hennar
Kor original er den ni meter høge skulpturen «Moren», som er plassert utanfor Munchmuseet? Før avdukinga 4. juni 2022 hadde kunstnaren Tracey Emin alt produsert og stilt ut nær identiske skulpturar på tre meter.
Kor mykje skal den enkelte forelder ha å seie over barnet? Spørsmålet er til vurdering når barnelova skal oppdaterast.
Foto: Sara Johannessen Meek / NTB
Flytterett eller vetorett?
Skal mor eller far kunne ta med seg barna og flytte langt bort etter eit samlivsbrot? Barne- og familiedepartementet vil gjere det vanskelegare for fleire, men møter motstand.
Jasmine Trinca i hovudrolla som Maria Montessori, som med ein ny pedagogikk la grunnlaget for montessoriskular over heile verda.
Foto: Another World Entertainment
Traust revolusjon
Det er null nytt i filmen om nyskapingane til Maria Montessori.
Metodeskuggespel med filter
Yanyas tredje album er innovervendt og lite oppsiktsvekkjande.
Partileiinga etter landsmøtet i Sosialistisk Venstreparti 22. februar 1976: Frå venstre nestleiar Steinar Stjernø, ny formann Berge Furre, nestleiar Berit Ås, parlamentarisk leiar Reidar T. Larsen og partisekretær Rune Fredh. Plakat: Mot kapitalmakt.
Foto: Henrik Laurvik / NTB
Personleg rapport om SV
Boka Steinar Stjernø har skrive om SV, reiser indirekte mange spørsmål utan svar.