Uvedkomandesatirefarse
Samtidskommenterande tekst druknar i hopp og sprett.
Ekteparet som driv ein kakefabrikk på randa av konkurs, vert spelt av Olav Waastad og Mariann Saastad Ottesen.
Foto: Øyvind Eide
Nationaltheatret / Torshovteateret:
Christian Lollike:
Kakefabrikken
Omsett av Camara Lundestad Joof
Regi: Runar Hodne
Scenografi: Alice Tomola
Wonderboyen i dansk teater, Christian Lollike, har òg markert seg i norsk teater i seinare år. Den fengslande framsyninga Revolusjon, som Nationaltheatret spela for fem år sidan, overtydde mange av oss om at her var ein teatermann som hadde både original form og substansielt innhald å levere. Sånt genererer forventningar.
Stykket Kakefabrikken, som Nationaltheatret no følgjer opp med på Torshovteateret, røskar ikkje tak i oss på same viset. Men denne gongen har heller ikkje dramatikaren sjølv sete i registolen. Skal tru kor ivareteke teksten hans eigentleg er?
Galenskap
I eit utspjåka, ikkje-realistisk handlingsunivers møter vi eit ektepar (Olav Waastad og Mariann Saastad Ottesen) som driv ein kakefabrikk på konkursens rand, omgjevne av eit knippe halvgalne rådgjevarar, blant dei ei muslimsk kvinne spela av ein mann (Ole Johan Skjelbred). Scenebiletet, eller rettare scenegolvet, er ein rund, grå platting som etter kvart vert ein kjempestor kakedeig.
Formelen realistisk grunnlag med surrealistisk utfall kjenner vi godt att frå dei absurdistiske klassikarane. Men dette var stykke som vanlegvis hadde ein dirrande, truande undertone. Ein slik tone kjem ikkje fram i regissør Runar Hodnes handsaming av Christian Lollike. Den eruptive galenskapen tek faktisk overhand og vert masete, der vi merkar at ein har strekt seg mot ein svartkomisk kommentar til krenkingstyranniet og dei nordeuropeiske kulturkollisjonane. Det får aldri verkeleg satirisk snert, og det utfordrar ikkje.
Ikkje på greip
Formmessig ekstra uheldig er alle tilvisingane til at stykket går føre seg i Danmark, samstundes som skodespelarane differensierer seg frå kvarandre med å snakke «morosame» norske dialektar. Det heng ikkje på greip, korkje det eller framsyninga i det heile. Men det vil alltid vere nokre som ler når folk trykker kake i fjeset, og når skodespelarar læst som dei kjem på låtten sjølv. Det smittar ikkje over på oss alle, diverre.
OK, då, eit lite lysglimt har denne teaterkvelden, og han heiter Peiman Azizpour. Som ein slags merkeleg androgyn konferansier syner han eit nærvær som nok kan løfte fleire sceniske opplevingar. Vi får berre vente.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Nationaltheatret / Torshovteateret:
Christian Lollike:
Kakefabrikken
Omsett av Camara Lundestad Joof
Regi: Runar Hodne
Scenografi: Alice Tomola
Wonderboyen i dansk teater, Christian Lollike, har òg markert seg i norsk teater i seinare år. Den fengslande framsyninga Revolusjon, som Nationaltheatret spela for fem år sidan, overtydde mange av oss om at her var ein teatermann som hadde både original form og substansielt innhald å levere. Sånt genererer forventningar.
Stykket Kakefabrikken, som Nationaltheatret no følgjer opp med på Torshovteateret, røskar ikkje tak i oss på same viset. Men denne gongen har heller ikkje dramatikaren sjølv sete i registolen. Skal tru kor ivareteke teksten hans eigentleg er?
Galenskap
I eit utspjåka, ikkje-realistisk handlingsunivers møter vi eit ektepar (Olav Waastad og Mariann Saastad Ottesen) som driv ein kakefabrikk på konkursens rand, omgjevne av eit knippe halvgalne rådgjevarar, blant dei ei muslimsk kvinne spela av ein mann (Ole Johan Skjelbred). Scenebiletet, eller rettare scenegolvet, er ein rund, grå platting som etter kvart vert ein kjempestor kakedeig.
Formelen realistisk grunnlag med surrealistisk utfall kjenner vi godt att frå dei absurdistiske klassikarane. Men dette var stykke som vanlegvis hadde ein dirrande, truande undertone. Ein slik tone kjem ikkje fram i regissør Runar Hodnes handsaming av Christian Lollike. Den eruptive galenskapen tek faktisk overhand og vert masete, der vi merkar at ein har strekt seg mot ein svartkomisk kommentar til krenkingstyranniet og dei nordeuropeiske kulturkollisjonane. Det får aldri verkeleg satirisk snert, og det utfordrar ikkje.
Ikkje på greip
Formmessig ekstra uheldig er alle tilvisingane til at stykket går føre seg i Danmark, samstundes som skodespelarane differensierer seg frå kvarandre med å snakke «morosame» norske dialektar. Det heng ikkje på greip, korkje det eller framsyninga i det heile. Men det vil alltid vere nokre som ler når folk trykker kake i fjeset, og når skodespelarar læst som dei kjem på låtten sjølv. Det smittar ikkje over på oss alle, diverre.
OK, då, eit lite lysglimt har denne teaterkvelden, og han heiter Peiman Azizpour. Som ein slags merkeleg androgyn konferansier syner han eit nærvær som nok kan løfte fleire sceniske opplevingar. Vi får berre vente.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement
«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.