Ukrainsk vitnesbyrd om krigen
Scenekunstnarar i eksil frå Ukraina leverer skakande røyndomsteater.
Seks ukrainske kvinner i eksil står på scena for å gje ei stemme til dei som er att i Ukraina.
Foto: Det Norske Teatret
Det Norske Teatret
Dakh Daughters / Vlad Troitskyi:
Danse Macabre
Art Resistance Festival
I førre veka gjesta eit ukrainsk kunstnarensemble Det Norske Teatret med fleire sceneopplevingar direkte bygde på rapportar og opplevingar frå invasjonen og krigen i Ukraina. Den eine produksjonen, Danse Macabre, fekk si fyrste framsyning i Noreg på Ukrainas nasjonaldag 24. august. Opphavspersonane har eigne krigstraume med seg i bagasjen og lever sjølve for tida i eksil. Og dette er så å seie på dagen eit halvt år etter invasjonen.
Sterke effektar
Seks unge kvinner, eigentleg eit musikarensemble, opptrer i ein syklus av tekstlege og musikalske opptrinn, støtta av fascinerande, sterke lys- og lydeffektar og enkle, ytst effektive scenografielement. Det tekstlege som vert framført, omsett til engelsk på bakskjerm, er delvis sitat frå Jobs bok, delvis autentiske rapportar frå kvinner som i krigshelvetet har vorte valdtekne og sett sine kjære bli skotne. Dei bibelske sitata om evig tolmod og audmjuke i høve til tap og liding kjem som bitre pillar i relieff mot knallharde inntrykk av umenneskeleg brutalitet.
Det unike ved ei framsyning som denne er å vite at scenekunst som er topp profesjonell og imponerande, både visuelt og lydleg, faktisk ikkje er berre skodespel. Dette er menneske som har opplevd det dei fortel om på nært hald. I ei tid der både litteratur og teater, særleg standupframsyningar og kjendisbiografiar, gjerne vil leike seg på grensa mellom dokumentar og kunst, og i norsk kulturliv med svært ymse resultat ser vi brått her nok som utgjer ein avgjerande skilnad. Vi beundrar det høge kunstnarlege nivået og ser at dette er utøvarar med full kontroll. Samstundes veit vi at dette ikkje er «teaterkjensler», når tårene kjem.
Hard røynd
Regissøren og bakmannen Vlad Troitskyi har hatt ein tydeleg profil i Ukraina som skapar av både kunstinstallasjonar, performance og teater. I dag lever han i eksil i Frankrike og har kone og born i eit anna europeisk land. «Vi er her for å yte motstand mot ein krig som angår oss alle», seier han eit intervju på heimesidene til Det Norske Teatret.
No har han og ensemblet hans vore her. Og sjeldan har vel den harde røynda rykt oss nærare inn på livet på ei teaterscene.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske Teatret
Dakh Daughters / Vlad Troitskyi:
Danse Macabre
Art Resistance Festival
I førre veka gjesta eit ukrainsk kunstnarensemble Det Norske Teatret med fleire sceneopplevingar direkte bygde på rapportar og opplevingar frå invasjonen og krigen i Ukraina. Den eine produksjonen, Danse Macabre, fekk si fyrste framsyning i Noreg på Ukrainas nasjonaldag 24. august. Opphavspersonane har eigne krigstraume med seg i bagasjen og lever sjølve for tida i eksil. Og dette er så å seie på dagen eit halvt år etter invasjonen.
Sterke effektar
Seks unge kvinner, eigentleg eit musikarensemble, opptrer i ein syklus av tekstlege og musikalske opptrinn, støtta av fascinerande, sterke lys- og lydeffektar og enkle, ytst effektive scenografielement. Det tekstlege som vert framført, omsett til engelsk på bakskjerm, er delvis sitat frå Jobs bok, delvis autentiske rapportar frå kvinner som i krigshelvetet har vorte valdtekne og sett sine kjære bli skotne. Dei bibelske sitata om evig tolmod og audmjuke i høve til tap og liding kjem som bitre pillar i relieff mot knallharde inntrykk av umenneskeleg brutalitet.
Det unike ved ei framsyning som denne er å vite at scenekunst som er topp profesjonell og imponerande, både visuelt og lydleg, faktisk ikkje er berre skodespel. Dette er menneske som har opplevd det dei fortel om på nært hald. I ei tid der både litteratur og teater, særleg standupframsyningar og kjendisbiografiar, gjerne vil leike seg på grensa mellom dokumentar og kunst, og i norsk kulturliv med svært ymse resultat ser vi brått her nok som utgjer ein avgjerande skilnad. Vi beundrar det høge kunstnarlege nivået og ser at dette er utøvarar med full kontroll. Samstundes veit vi at dette ikkje er «teaterkjensler», når tårene kjem.
Hard røynd
Regissøren og bakmannen Vlad Troitskyi har hatt ein tydeleg profil i Ukraina som skapar av både kunstinstallasjonar, performance og teater. I dag lever han i eksil i Frankrike og har kone og born i eit anna europeisk land. «Vi er her for å yte motstand mot ein krig som angår oss alle», seier han eit intervju på heimesidene til Det Norske Teatret.
No har han og ensemblet hans vore her. Og sjeldan har vel den harde røynda rykt oss nærare inn på livet på ei teaterscene.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Dette er menneske som har opplevd det dei fortel om på nært hald.
Fleire artiklar
Det går mykje kjøt gjennom anlegga til Nortura i desse dagar. Men kva veit dei eigentleg om kvaliteten på det?
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Slaktetid
Så er det offisielt: Kvalitetssjekken på slakteria er ikkje anna enn eit volummål.
Skodespelarane er plasserte i ein kvit kube.
Foto: Den Nationale Scene
Den vanskelege, men nødvendige venskapen
I vårt sted byr på fint samspel i ein rik og lågmælt tekst, som kunne tent på å bli kutta litt.
Alexander L. Kielland (Espen Hana) stig ned frå sokkelen til sine to kvinner, Lisa (Malene Wadel i gult) og Beate (Marianne Holter i blått). I bakgrunnen ramnen (Matias Kuoppala) og Bjørnstjerne Bjørnson (Amund Harboe).
Foto: Grethe Nygaard / Rogaland Teater
Når Kielland stig ned frå sokkelen
Det er 175 år sidan forfattaren Alexander L. Kielland blei fødd. No vert han feira med eit biografisk portrett på teaterscena.
Tom Roger Aadland kan sjå tilbake på 20 år som artist.
Foto: Birte Magnussen
Ein mangslungen veg
Tom Roger Aadland er ein av landets aller mest solide låtskrivarar.
Johannes Engelsen Espedals «Brottsjø» (2023) er laga av eit gamalt stakittgjerde frå kyrkjegarden ved Hoff kyrkje på Toten.
Foto: Eva Furseth
Retrobølgje på Haustutstillinga
Haustutstillinga 2024 er ei spenstig og særs variert utstilling. Her er det ingen kunstnarar som trampar i takt.