DET NORSKE TEATRET

Dylan på nynorsk

Vikla inn i blått

Attdikting: Tom Roger Aadland
Regi: Eirik Stubø

Institusjonsteatera treng populærmusikken. Skodespelarar med utanåtlæring som del av yrket lærer seg utanåt songar publikum alt kan utanåt. Bowie, Cohen, deLillos, Bjella, Ropstad, Eidsvåg og Tønes vert teaterkonsertar, gjerne sceniske festar.

Heidi G. Broch

Bob Dylan er ingen fest. Vikla inn i blått har ein regi like nøysam som ein av konsertane hans i Spektrum, med eit orkester av handplukka, eminente instrumentalistar, men utan prat mellom songane, utan kronologi, med gamle og mindre gamle songar om kvarandre, utan annan scenografi enn det naudsynlege, utan plot og rammeforteljing, anna enn litt spel på alder, utan publikumsfrieri og høg stemninga. Det kjennest rett.

Til skilnad frå i Spektrum er det på scenen ikkje éin, men åtte vokalistar, i sum med eit like vidt og ujamt vokaluttrykk som Dylan sjølv, frå resitasjon og revy til kabaret og musikal – og stundom konsert: Når Heidi Gjermundsen Broch står berrføtt fremst på scenekanten og syng «Ein kopp til med kaffi (ned i neste dal)» (1976), med «hebraisk» frasering som i originalen og skjelving i kroppen, er det ikkje berre verdt dei to timane pluss pause, men langt meir rocka enn songar så tungt arrangerte at attdiktinga forsvinn.

Mimmi Tamba

Lanois-Dylan, Jesus-Dylan og Sinatra-Dylan er valde bort til fordel for ei greatest hits-tilnærming. Om Dylan hadde døydd av motorsykkelulukka i 1966 eller hardkjøret i 1976, kunne framsyninga stort sett vore som ho er. I eit år då 79-åringen gjev ut eit album rekna mellom hans beste, og for fyrste gong får ein fyrsteplass på singellista til Billboard, er tre av fira songar frå 60-talet, med foto og video dominert av ein hip 25-åring.

Det er nok eit rett val, det òg. Dylan er for sær og svær til djupdykk. Og når Mimmi Tambas «Nett som ei kvinne» (1966) tek oss inn i dei store svartkvitt-fotografia frå Manhattan på bakveggen, tek ho oss samstundes med til utgjevingsåret.

Tom Roger Aadland

Ein føresetnad for framsyninga er Tom Roger Aadland, som alt har attdikta Dylan på albuma Blod på spora (2009) og Blondt i blondt (2016). Resitasjonspartia til ein suveren og personleg fraserande Bjørn Sundquist berrlegg rett nok eit og anna halvgodt, naudsynt kompromiss mellom innhald, takt og rim.

Men som artist veit Aadland å gjera Dylan songleg. «Idiot Wind» vert «Vind utan vit». Som songpoet er han av dei ytst få som ikkje nyttar dialekt eller engelsk, men skriftnorm – meisterleg. Utan han kunne framsyninga ha gått heilt gale eller helst ikkje vorte noko av.

HÅVARD REM

Håvard Rem er journalist i
Dag og Tid.