Det Norske Teatret

Anton Tsjekhov:

Kirsebærhagen

Omsett av Kjell Helgheim i samarbeid med Ola E. Bø
Regi: Johannes Holmen Dahl
Scenografi: Nia Damerell

Klassikarane skal spelast, dei same stykka om att og om att, men ikkje likne på det vi har sett før. Kirsebærhagen av Anton Tsjekhov gjekk heller nyleg på Torshovteatret, no på Det Norske Teatret. Den nye oppsetjinga liknar ikkje den førre, men overraska vert vi likevel ikkje. Vi har sett det før: Ein fjernar alt av temperament, av redsle for det sentimentale, og endar i kul likesæle. Og denne gongen? Frontal spelestil, så lite augekontakt med kvarandre som mogleg, og replikkføring i langsam kino, eit par pompøse kunstpausar midt i setninga.

Vinklinga er poserande, spartansk. Scenerommet: ein stor, tom arena, der ein har senka ned eit nettverk av tende lyspærer, som ein nedsenka stjernehimmel. Klezmermusikk vert spelt, til dels på svært høgt lydnivå. Når ein her snakkar om heimen sin, peikar på kjære møblar og ser ut på den vakre hagen, må ein peike i tomme lufta. Mest absurd vert dette når det vert halde ein tale til det gamle skapet i stova – som ikkje er der. Songinnslaget til Andrejevna (Gjertrud Jynge) er vokalt bra, men gjev ingen nøkkel til rolla, og trylletricket med å sage ein mann i to vert berre eit pausenummer.

Johannes Holmen Dahl har gjort klassikarar før. Stilen hans kjenner vi for så vidt att. Sterkt var det han gjorde med Antigone og Den knuste krukka. Der vart det kjensleutblåsing. Ikkje så her. Den einaste av personane som interesserer oss, er Eivin Nilsen Salthe som den nyrike Lopakhin, moglegvis av di denne karakteren er den mest kontrollerte alt frå diktaren si hand.

Bent Kvalvik