TEATER

Det Norske Teatret:

Edda

Eit konsept av Robert Wilson med tekstar av Jon Fosse
Regi, scenografi og ljos-
design: Robert Wilson

Teatermannen Robert Wilson er alt ei levande legende i heile den vestlege verda. Uttrykket hans er karakteristisk og lett attkjenneleg, og smaken er som baken; det er ikkje alle teatergjengarar som er like begeistra for han. Det står likevel ikkje til å nekte at han får ting som er ulikt det meste, til å skje på scena. Og det må jo vedgåast at Ibsen-tolkingane hans har kasta spennande nye ljosstreif over velkjent terreng. Det er ein rik og mektig materie han tek fatt i når han går laus på den norrøne mytologien og sjølvaste Edda-dikta.

manglar kunnskap

På skulen har vi vel alle høyrt det obligatoriske om Tor og Odin, Balder, Nanna og Loke osb., men når det kjem til stykket, er vel ikkje allmennkunnskapen så solid at vi kjenner enkelthistoriene i detalj. Det vert eit problem i ei framsyning som denne, som er visuelt blendande og musikalsk raffinert, men som avstår frå å vere instruktivt forteljande.

Uttrykksfull effekt

Wilson køyrer alltid ein gjennomkoreografert, frontal spelestil, som ikkje opnar for så mykje openbert samspel mellom aktørane, men som likevel, på sitt beste, får ein fascinerande, uttrykksfull effekt. Det kan sjå ut som dokketeater med levande dokker. Skodespelarane er sminka og kledde som underlege sci-fi-figurar frå Ringenes herre eller noko slikt. Ein kunne òg få assosiasjonar til Ingebrigt Daviks Taremareby. Dei spelar ut scenene sine med ein vilter og sprudlande energi, plastisk og vokalt gjer dei fjetrande innsats. Det er likevel vanskeleg å ta dei på alvor som persongalleri til Edda-universet, ikkje minst av di dei spelar så likt. Det vert ingen merkbar kontrast mellom dei gode og dei vonde kreftene, heller ingen verkeleg statusskilnad karakterane imellom. Det er kan hende medvite, men dermed vert det heller ikkje så lett å ta inn konfliktane og hendingane som skal drive det heile framover.

Fabelaktig

Dei scenografiske og musikalske løysingane, ved sida av ljoseffektane, er overveldande, ja, fabelaktige. Songleg er det verdt å merke seg at skodespelarar som Gjertrud Jynge og Sigve Bøe kan syngje så det rislar nedetter ryggen. I det heile gjer innsatsen dette absolutt til ei framsyning å setje kryss i taket ved. Dryge to timar utan pause er likevel i meste laget for ei såpass abstrakt teaterhending.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.